They don't know about us (ft. Niall Horan)

Hoofdstuk 8.

Ik stond buiten op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Mijn broertje Sam is net overleden, en mijn ouders gaan ruzie met me maken. Snel haal ik mijn telefoon uit mijn broekzak en bel ik Sophie.

Sophie: Omg Rachel, waar was jij inene?!

Ik: Geen tijd om dat nu uit te leggen, kom je me even halen?

Sophie: Waar ben je dan?

Ik: Euhm... ziekenhuis

Sophie: IN HET ZIEKENHUIS?! Waarom?!

Ik: Vertel ik zo wel, kom je me ophalen?

Sophie: Tuurlijk mop, ben er zo!

Ik: Dankje Soof!

Sophie: Np!

10 minuten later komt Sophie de parkeerplaats oprijden. Sophie is net als ik 17 jaar, maar ze heeft wel al haar rijbewijs. Als ze ergens heen moet, gebruikt ze meestal de auto van haar moeder. Wanneer Sophie stilstaat stap ik meteen in. Dan begin ik te huilen.

"Rach, wat is er gebeurd?" vraagt Sophie geschrokken. Dan vertel ik het verhaal van begin tot eind. Eerst over Niall, dan over Sam, dan over de ruzie met mam en pap. Als ik over Sam begin, zie ik dat Sophie ook huilt. Sam en Sophie konden het goed vinden samen. "Wil je me naar huis brengen?" vraag ik aan Soof. "Wil je dat echt?" "Anders zeg ik het toch niet..." Zonder nog iets te zeggen rijdt Sophie weg.

Als we bij mij thuis aankomen wil ik uitstappen, maar Sophie houd me tegen. "Over dat van Niall, daar moet je je niks van aantrekken." "Ze waren gewoon erg geschrokken en boos, logisch natuurlijk!" zegt Sophie. Ik knik. "En wil je over dit alles niks zeggen, tegen niemand?" vraag ik dan aan Soof. "Tuurlijk, het is veilig bij mij, zelfs voor m'n moeder!" Ik geef Sophie een knuffel en stap uit de auto. Ik zwaai nog even totdat ze de hoek om is. Dan loop ik de voortuin in. Nog zonder op de bel te drukken vliegt de deur open. "WAAR WAS JIJ?" schreeuwt mijn moeder boos. "Soof kwam me ophalen, had even niet zoveel behoefte aan jullie namenlijk..." Mijn moeder trekt me mee naar binnen. Vervolgens duwt ze me op de bank. "Rachel Emma Waldorf, nou is het afgelopen!" schreeuwt mijn moeder. Het lijkt wel alsof ze elk moment uit elkaar kan spatten. "We hebben het nu hartstikke moeilijk, en jij glipt er zo even tussenuit!" "Nou dat dacht ik maar niet meer hoor!" Mijn moeder is nu helemaal rood. "Vind je het gek?" "Jullie verbieden het mij om met een vriend om te gaan, dat is toch niet normaal?!" roep ik boos. "Ja, over die jongen..." "Als wij merken dat je hem ooit überhaupt nog eens spreekt, dan ga je het heel moeilijk krijgen!" zegt mijn vader dan. De tranen springen in mijn ogen. "Zoals wat dan?" vraag ik bang. "Dan sturen we je naar een internaat,  en kun je de rest van je vrienden ook niet meer zien!" Tranen rollen over mijn wangen. "HATEN JULLIE MIJ OFZO?!" schreeuw ik boos. "NOU ZAL IK EENS WAT ZEGGEN, IK HAAT JULLIE!" Dan voel ik een harde klap tegen mijn wang. Mijn vader sloeg me denk ik. Mijn vader sloeg me! Huilend ren ik naar boven, en doe ik mijn kamer op slot.

De rest van het weekend sluit ik mezelf op in m'n kamer. Alleen als ik trek krijg ga ik naar beneden om wat te eten. Mijn ouders zeggen dan niks tegen me, net alsof ik niet besta. Gelukkig hoef ik m'n kamer niet uit als ik moet douche of naar de WC moet, want ik heb mijn eigen badkamer, die met een deur aan mijn eigen kamer grenst.

Maandag ochtend word ik wakker met stevige hoofdpijn. Ik kijk op mijn wekker. Het is 06:16. Gelukkig, dan zijn mijn ouders al de deur uit. Mijn ouders beginnen allebei om 6 uur met werken. Langzaam glij ik uit bed en ga ik douche. Ik kleed me aan, doe mijn haar en make-up. Daarna eet ik een broodje. En voor ik het weet ben ik klaar. Een half uur eerder dan normaal. Ik pak mijn mobiel en check twitter. Alleen maar droge zooi zoals normaal. Dan zie ik dat Niall me al 9 keer gebeld heeft, 12 berichtjes heeft gestuurd, en 2 keer mijn Voicemail heeft ingesproken. Ik wil hem terug bellen, maar dan bedenk ik me. Nooit zal ik Niall meer normaal kunnen spreken. Nooit zal het wat kunnen worden tussen Niall en mij. NOOIT... Ik kan hem überhaupt niks vertellen over dit hele gebeuren. Dat wordt dus gewoon kei hard negeren. Nog eventjes kijk ik tv, maar dan vertrek ik op de fiets naar school.