'ayaw ko na, hindi ko na kaya, suko na ko, suko na ko sa pagpapakatanga ko sayo!'
Yan ang paulit-ulit kong iniisip. Ewan ko ba kase sa sarili ko, pilit kong sinasabi sa sarili ko na tama na, ayaw ko na, pero hindi ko kaya ehh. Kahit anong gawin ko hindi ko kayang limutin siya. Kahit magpasagasa man ako sa isang bike o kaya naman ay magpabugbog sa teddy bear, hindi ko parin kayang kalimutan siya.
Nandito ako sa kwarto ko ngayon, nakahiga, nagmumuni-muni. Haaay ang hirap pero at the same time masaya. Alam mo yung feeling na yun? Yung Hirap na hirap ka ng mahalin siya dahil wala namang nangyayari pero at the same time masaya ka dahil sa tuwing iniisip mo siya, bigla nalang lumalabas yung mga ngiti sa labi mo at kikiligin ka.
Kaya ang hirap kalimutin siya ehh, kada pipikit ako para matulog, siya lagi nakikita ko, tapos pagmulat ko dito sa kwarto puro picture niya nakikita ko. Alam ko na kung gusto kong makalimutan siya kailangan ko naring ipatanggal yung mga pictures niya na bumabalot sa kwarto ko na nagsisilbing pader nitong silid ko, pero ayaw ko nga! malaki-laki na rin ang nagustos ko dito ehh. Joke syempre hindi problema ang pera sa pamilya namin.
Pero let's go back to the topic. Lahat ng mga kaibigan ko sinasabihan ako ng 'Tama na Serafica, wag ka nang umasa' pero anong magagawa ko? Kasalanan ko bang umibig ako sa isang tao? Kasalanan ko bang magisip na may pag-asa pa ako? Sa tingin niyo ginusto ko na magkagusto sa isang tao na alam ko namang wala akong kahit katiting na pag-asa? Wala ehh, Naramdaman ko nalang bigla yang tinatawag nilang 'PAGIBIG'
If I can forget him as fast as I can then I will! pero ang hirap eh. It seems so easy but If you were on my situation, hindi ko alam kung kaya mo din.
Before, I thought my heart was made just for me to live in this world. But now, I think the only reason why God gave me a heart was that because for it to be stolen of one person, the person that I didn't imagine that will be so special to me.
Argghh. This is so dramatic but I don't care.
Sa sobrang pagkainis ko ay binato ko yung isang unan pataas sa may kisame pero bad thing kasi nahulog lang ito sakin. Bakit kasi may gravity pa? Bakit kailangang may ganyan pa? kaya tuloy ang mg bagay at mga tao nahuhulog nalang ng di namamalayan and worse is, hindi mo alam kung handa ka bang saluhin nung pinaglaglagan mo.
I keep faling and falling from him hangganng sa naramdaman kong ang sakit na, na hindi ko na kaya. Yung para bang nalaglag ka mula sa pinakatuktok ng 19th floor na building na hindi mo na makayanan ang sakit kaya para gusto mo na magpa-hospital so that magagamot ang sugat na nangyari sayo. Pero bakit ako ganito? Ramdam ko na yung sakit ehh, edi ibig sabihin diba nasa ibaba na ako? pero bakit mas lalo pang lumalalim? I keep faling over and over again....... with the same person.
"Serafica nandito mga kaibigan mo sa baba hinahanap ka" katok ni mama mula sa pinto. Pinunasan ko muna ang mga luhang bigla-biglang tumutulo kanina. "Palabas na po ako" sabi ko kay mama. Haaay. Salamat nalang talaga sa mga kaibigan ko na kahit ang taray-taray ko ay nakukuha parin nila akong pagtiiisan. Now I can say na kahit palpak man ang lablyf ko, atleast may mga kaibigan akong walang sawang nagmamahal sakin.
