Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Κανένας άλλος;

Σκούντημα, σκούντημα, χαστουκάκι, χαστούκι, σφαλιάρα, μαξιλάρι στο κεφάλι και ναι κυρίες και κύριοι ο Άρης είναι και επισήμως ο πιο αναίσθητος άνθρωπος που έχω γνωρίζει σε όλη μου τη ζωή. Το πιστεύω ότι άμα έμπαιναν κλέφτες και ήθελαν να με βιάσουν αυτός το μόνο που θα έκανε θα ήταν να αλλάξει πλευρό.

Η: «Αρούλη ξύπνα καμάρι μου... ξύπνα έχουμε και δουλειές» ναι είχα σκοπό να πάμε στο σπίτι του για να δω τον Ιβάν. Αλλά όχι βέβαια να ξυπνήσει η ωραία κοιμωμένη.

Η: «Έλα μωρό μου άνοιξε τα ματάκια σου...» τον σκούντηξα πάλι αλλά αυτός τίποτα. Πάμε για plan B. Έσκυψα και τον φίλησα απαλά.

Η: «Ξύπνα...» το χέρι μου χάιδευε τα πλευρά του. Δεν φταίω εγώ εκείνος είχε αποφασίσει να κοιμηθεί δίπλα μου χωρίς μπλούζα.

Αρ: «Μμμ άσε με λίγο ακόμα» μου είπε χωρίς να ανοίξει τα μάτια του. Η φωνή του βγήκε λίγο μπερδεμένη και βραχνή αλλά προσωπικά το θεώρησα το πιο σέξι πράγμα στον κόσμο.

Χωρίς να του απαντήσω συνέχισα να τον φιλάω στο λαιμό και στο στέρνο. Φιλιά που απότι κατάλαβα του άρεσαν γιατί το χέρι του μετακινήθηκε στη μέση μου και με πίεσε κοντά του.

Η: «Ξύπνα θέλω να πάμε στον Ιβάν...» του ψιθύρισα στο αυτί και τον ένιωσα να ανατριχιάζει. Το στόμα μου κατέβηκε πάλι στο λαιμό του. Άρχισα να ρουφάω και να πιπιλάω το σημείο του κάνοντάς τον να βογκήξει. Αναδεύτηκε λίγο αλλά δεν άνοιξε τα μάτια του. Τι στο καλό δηλαδή.

Η: «Έλα ρε Άρη άνοιξε τα μάτια σου...» μαντέψτε η απάντηση πάλι ποια ήταν... καμία απολύτως.

Το χέρι μου που τόση ώρα χάιδευαν τα πλευρά του κατέβηκε προς τα κάτω και άρχισε να χαϊδεύει κάτι άλλο. Εε άμα δεν ξυπνήσει και μετά από αυτό δεν ξέρω και εγώ τι θα γίνει.

Αρ: «Άμα είναι να με ξυπνάς έτσι τότε να κοιμόμαστε κάθε μέρα μαζί..» μου είπε κάνοντάς με να χάσω ένα χτύπο από την τρομάρα μου. Έκανα να τραβήξω το χέρι μου αλλά δεν με άφησε. Το έπιασε με το δικό του και το ξανατοποθέτησε εκεί που το είχα.

Η: «Πόση ώρα είσαι ξύπνιος;» τον ρώτησα με μάγουλα κόκκινα από αμηχανία. Είχα αφαιρεθεί τόσο πολύ που δεν κατάλαβα ότι είχε ξυπνήσει. Αλλά παιδιά δεν φταίω εγώ... τα προσόντα του είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά και χάζεψα.

Αρ: «Αρκετή... και τώρα συνέχισε αυτό που έκανες...» μου είπε κάπως αυταρχικά αλλά και πάλι μπορούσα να διακρίνω την απόγνωσή του να τελειώσω αυτό που είχα αρχίσει.