Hızlı adımlarla yürüyordum ama izimi kaybettiremiyordum. Takip edildiğimi anladığımı anlarsa neler olacağını sanki hissetmiştim. Ama henüz bunun için çok erken. Düşündüğüm tek şey sağlıklı bir şekilde eve varmak. Ahh aptal şey! Her yerde seninle olduğunu ne zaman kavrayacaksın. Evet her yerde benimle...
Yolda bi ara evimi düşündüm. Ailemi-annemi,babamı,kardeşlerimi-düşündüm. Onlara söyledim neler olduğunu ama bi türlü inanmadılar. Hatta kardeşlerim aptal olduğumu düşündüler. Peki bu ne? Şuan yaşadığım olay ne? İstediğim tek şey söylediklerime inanan biri.
***
Ve eve geldim. Kendimi hemen odama attım. Neler oluyordu böyle? Neden ben? Böyle bir şey nasıl gerçek olabilir? Aylardır bu soruları kendime sürekli sorar oldum.
Biraz hava almaya ihtiyacım var ama dışarı tek çıkmaktan korkuyorum. Yalnızca dışarı tek çıkmaktan değil,yalnız uyumaktan,yalnız oturmaktan... Her yerde benimle. Bi türlü yalnız bırakmıyor. Beni koruyor, besliyor,beni dinliyor,anlıyor. Aynı,aynı ANNEM gibi. Evet aynı annem gibi. O da sürekli bunu söylüyor zaten "ben senin annenim".
Benim annem var zaten. Anlamıyorum.Ayrıca onunla hiç benzemıyoruz. O biraz şey gibi. Neyse...
" Deniiiz,yemek hazır"
"Tamam"
Ona anne dememi istemiyor. Kızıyor,sinirleniyor. O sinirlenince ondan daha çok korkuyorum. Bu yüzden söylememeye çalışıyorum.
Aşağı yemeğe indim. Ama aklım hep onda. Söylesem inanırlar mı? Belki bu sefer inanırlar. Ah yapma deniz!!İnanmıcaklar.
Aklım almıyor.Onu neden sadece ben görüyorum.Orda işte tam karşımda bana gülümsüyor,bana şefkatle bakıyor. Tıpkı ANNEM gibi...
