(os/nc) ชิปเปอร์ทดลองกาม → KOOKMIN

ห้องฟิชเนต.

คุณคิดว่า 'ขีดจำกัดความอดทน' ของคนเรามันอยู่ที่ไหนหรอครับ ?

สิบนาทีได้ไหมนะ.. หรือสักชั่วโมง หรือสักเดือนดี ?

สำหรับผม.. แม้แต่นาทีเดียวก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว!

"อึ่ก.."

ผมลอบกลืนน้ำลาย ขณะจ้องกล้ามแขนขาวๆนั่นกำลังยกเวทสอนนักเรียนคนหนึ่ง(ที่ก็น่าจะเข้ามาเทรนที่นี้ด้วยจุดประสงค์เดียวกัน)อย่างชำนาญ

อยากกัดชะมัด..

ผมได้แต่ร้องในใจแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง เพราะไม่สามารถสั่งตัวเองให้ละสายตาออกมาได้สักที จนโดนด่าหาว่าไร้น้ำยา ที่คาสโนว่าปากว่ามือถึงอย่างจอนจองกุกใช้เวลาสอยแม่เทรนเนอร์คนนี้นานเหลือเกิน

อ่า.. นั่นไม่ได้เรียกว่าไร้น้ำยาสักหน่อย เขาเรียกว่ากำลังรอจังหวะดีๆ เหมือนกับการเหวี่ยงเบ็ดตกปลาให้ได้ตำแหน่งงามๆและรู้จักรอคอยตามระยะเวลาที่เหมาะสม

..ผมก็แค่ชอบเทรนเนอร์ปาร์คจีมินมากๆเท่านั้นเอง :)

อยากกัด อยากกลืนกินไปทั้งตัว

"คุณจองกุก"

นั่นไง พูดถึงอาหาร อาหารก็มา ^^

"ครับ"

ผมพูดเสียงแข็ง ทำเป็นเป็นเอี่ยวตัวกลับอย่างที่วางแผนไป แล้วปล่อยใหอีกคนยืนหน้าเสีย ความจริงจีมินน่าจะเห็นผมเข้ามาวิ่งที่นี่ได้สักพักหนึ่งแล้ว เพียงแต่ไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้เนื่องจากลูกค้าคนก่อนหน้าหยุดยื้ดเวลาอย่างเอาแต่ใจ

..ที่เหลือก็แค่รอเหยื่อกินเบ็ด..
😛

"เอ่อ.. วันนี้ก็มาเทรนเวท(weight)เหมือนเดิมรึเปล่าครับ ผมจะได้จัดอุปกรณ์ให้.."

"ไม่ล่ะครับ ความจริงผมตั้งใจมาเวทกับคุณเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ก่อนเข้าบริษัท ซึ่งตอนนี้.." ผมแสร้งทำเป็นดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนหันมาตีหน้าขรึมใส่เทรนเนอร์ตัวเล็กอีกรอบ "..ไม่ทันแล้วล่ะครับ"