A thousand years for us

Rules are Rules

Crizhel POV.

Sa kalagitnaan ng aming pagku-kuwentuhan ni ranz biglang umulan ng malakas.

"Tayo na ranz!!takbo na bilis!!" Tsaka ko siya kinaladkas upang sumilong sa isang sulok.

Pero bigla niya akong binitawan at nagcross arms sa harap ko.

"Wait!!ano kaba zhel, why not enjoy the rain??" Lumawak nanam ang kanyang ngiti sa kanyang sinabi

"Ano kaba, magkakasakit tayo!!gusto mo ba yun??" Kunot noo'ng Sagot ko sakanya.

"Ohh come on!! Minsan lang to zhel." Ginamit niya ang kanyang nakakalokong puppy eyes na siyang dahilan ng pag Oo ko.

Naglaro kami sa ulan. Naghabulan kami na parang mga bata. Ang saya saya ng pakiramdamko. Sana hanito nalang palagi. Yung walang heart aches.

Dumidilim na ang buong paligid kaya na pag pasiyahan na naming pumunta sa isang sikat na kainan. Sa lomihan na pinupuntahan namin noong junior high school palang kami.

"Nagbago na pala dito" wika niya saakin habang pinagmamasdan niya ang paligid.

"Oo rinenovate lang nila itong building, pero hindi parin nagbabago ang mga menu dito. Tulad parin ng dati." Ngiti kong sagot sakanya habang pinapatuyo ko ang basang damit ko gamit ang tissue

"Ano pong order niyo sir,ma'am??" tanong ng isa sa mga waiter

"Dalawang special lomi po" sagot ko sa waiter at binigyan siya ng matamis na ngiti.

Ilang minuto lang ay dumating na ang order namin. Kumain kami nang hindi matagal ang ngiti saaming dalawa.

Sa kalagitnaan ng aming kuwentuhan sa kainan,Nakaramdam ako ng pakahilo. Hinawakan ko ang aking ulo dahil nanlalabo narin ang paningin ko. Napansin naman agad ni ranz ang pag-iba ng ekspresyon ko.

"Zhel??whats wrong??" Hinawakan niya ang isa kong kamay na nakapatong sa mesa.

"Nahihilo ako." Tipid na sagot ko dahil hindi ko na kaya pang magsalita at nararamdaman ko ang sakit ng buong katawan ko. Tuloyan ko nang ipinikit ang aking mga mata.

"Help!!please tulungan niyo po ako. Please tulong!!" Yan lang ang naririnig kong sigaw ni ranz at mga hiyawan ng mga tao sa paligid bago paman ako nawalan ng malay.

************

Unti unti kong iminulat ang aking mga mata at ang unang tao na nakita ay isang lalaking nurse.

"Dad. Where's my mom??Dad" hikbi ko sa pagitan ng mga luha ko. Gusto kong nandito sila.

"Teka lang,tatawagin ko sila." Si jared pala ang kausap ko. Ang aking private nurse.

Tumakbo naman agad ito mula sa labas ng pintuan tsaka tinawag ang pangalan nina mommy t daddy.

Ilang sandali lang ay nagsipasokan na sila sa aking silid. Kita ko sa mga mata nila ang pag-aalala. Agad na umupo saaking tabi si mama sabay kuha niya saaking kamay.

"Ma, nandito na po kayo" tipid kong saad sakanya. Dumaloy na naman ang ma likidong nanggagaling sa mga mata ko.

"Tinawagan agad ako ng daddy mo kagabi nang dalhin ka nila dito sa ospital anak kaya nagmadali na akong nagbook ng flight. Dont worry baby i wont leave you now, nandito na si mommy." Hinalikan niya ako sa noo na dahilan ng pag-iyak ko. Miss ko na si mama.

"Thankyou so much for being here ma" sagot ko tsaka siya binigyan din ng halik sa pisngi.

Niyakap nalang kami ni dad at nag-iyakan. Finally kompleto narin sawakas ang pamilya ko. Sana ganito nalang. Yung walang iwanan.