Dilemma

Mέρα 148η: 25 Ιουλίου

Η Μαργαρίτα πέφτει πάνω στην αγκαλιά του Μήτσου. Και οι δύο κλαίνε. Κλαίνε ασταμάτητα, μουσκεύουν τους ώμους τους και οι μπλούζες τους έχουν πια τεράστια μπαλώματα της αλμυρής τους λύπης. Εκείνη φεύγει για την Αφρική, έχει βγάλει ήδη τα εισιτήρια. Εκείνος εξακολουθεί να βγάζει αίμα από το στόμα του, χωρίς πια να μπορεί να το κρύψει από κανέναν.

"Θέλω να έρθω μαζί σου" της λέει ο Μήτσος, χαρούμενος που τον έχει συγχωρέσει, χαρούμενος που έκανε το βήμα να τον συναντήσει και πάλι, αγνοώντας πως η Ντι έχει μεσολαβήσει για την επανένωσή τους.

"Με μια προϋπόθεση θα σου πω το ναι. Ούτως ή άλλως θα πρέπει να κάνει ένα σωρό εμβόλια. Υποσχέσου μου πως αύριο κιόλας θα πας να κάνεις εξετάσεις, πρέπει να μάθουμε τι έχεις".

"Μη δίνεις σημασία, δεν είναι τίποτα" επαναλαμβάνει εκείνος και σφίγγει το μαντήλι του στα χέρια για να μη φαίνεται η κόκκινη όψη του.

"Πώς δεν είναι τίποτα; Η Ντι μου τα είπε όλα. Μήτσο, ανησυχούμε τόσοι άνθρωποι για την υγεία σου, γιατί φέρεσαι τόσο επιπόλαια, τόσο εγωιστικά;"

"Αχ, αυτή η Ντι, αχ... αυτή σε έβαλε; Είσαι εδώ από οίκτο; Και εγώ ο ανόητος που πίστεψα ότι με συγχώρησες, ότι δέχτηκες το παρελθόν μου, αυτό που είμαι! Είναι δική μου η υγεία, μόνο δική μου, μπορώ να την κάνω ό,τι θέλω".

"Τότε και εγώ θέλω να πάω μόνη μου στην Αφρική, είναι δική μου η ζωή! Δε θέλω να είμαι με έναν άνθρωπο που δεν προστατεύει τον ίδιο του τον εαυτό, τότε δε θα μπορεί να προστατεύσει κανέναν άλλο. Κανέναν".

Ο Μήτσος είναι προβληματισμένος. Δε θέλει να τη χάσει δεύτερη φορά, θέλει να είναι μαζί της, μόνο μαζί της. Από την άλλη, σιχαίνεται τους γιατρούς. Ίσως τους φοβάται. Φοβάται αυτό που θα του πουν, αυτό που υποψιάζεται πως μπορεί να σημαίνει η αιμόπτυσή του.

"Καλά, θα πάω σήμερα κιόλας. Πρέπει να ξεκινήσω το συντομότερο τα διαδικαστικά για να προλάβω να φύγω μαζί σου".

Η Μαργαρίτα πέφτει πάλι πάνω του και τον φιλά στο στόμα, όπως τότε που φιλήθηκαν πρώτη φορά. Το φιλί της είναι αγιασμός, είναι η σωτηρία του. Εκείνος κάνει υπεράνθρωπη προσπάθεια για να μη βήξει και να τα καταφέρνει. Δε θέλει να χαλάσει τη στιγμή, δε θέλει τίποτα να διακόψει αυτό το φιλί. Τη φιλάει με το ίδιο πάθος και κλείνει τα μάτια για να βρει δύναμη, τη δύναμη που χρειάζεται για να μάθει τι είναι αυτό που τον βασανίζει, που βασανίζει την υγεία του. Σε λίγες μέρες θα ξέρει.

                                                        ΑΚΟΜΗ 52 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ