MULTİ;Cem adiran/Ben seni çok sevdim
-Defne-
Güneşin ışıkları cılız bir şekilde içeri süzülürken yüzüme çapması ile açmıştım gözlerimi.Akşam olanlar beynimde zonkladı birkaç dakika boyunca.Ömer evet demişti nikah masasına,sırf beni rezil etmemek için.Daha tek kelime söylememe izin vermeden de uyumuştu..Daha fazla bunlarla yüzleşirsem ağlayacağımı anladım ve yavaşça yataktan kalktım.Aşağı indiğimde Ömer koltukta yoktu.Bir an içimi terk edilme korkusu sardı acı bir şekilde.Gözyaşlarımı gözlerimin içinde tutmak için kendimi sıktığımda bahçede oturmuş kahvesini içen Ömer İplikçi'yi görmüştüm.Saçlarımı iç çekerek geriye attım.Bahçeye çıkıp,masaya oturduğumda hiçbir tepki vermemişti.Gözlerini bile kaldırmaya teşebbüs etmemişti.Ellerimle oynamaya başladığımda başımı kaldırdım,
"Beni dinleyecek misin?" Ömer bir süre tepkisiz kaldı.Ardından ateş saçan gözleri ile baktı bana.Nefret ve kin dolu gözler ile aynı rüyamdaki gibi.O an kendimden nefret etmeye başlamıştım.Sade ve sert sesi ile;
"Nereden bileceğim yalan söylemediğimi.Bu konuda tecrübelisin nasıl olsa."dedi.Göz yaşımın indiğini hissettim yanaklarıma doğru.Hemen elimle geri ittim güçsüzlüğümü simgeleyen o damlaları.Her ne kadar güçlü olmasam da güçsüz durmak beni yere düşürebilirdi.İstemsizce titrek sesim devreye girdi;
"Ben seni her zaman çok sevdim Ömer.Şartsız,koşulsuz.Ben senin için senden vazgeçtim Ömer.Sırf sen daha fazla üzülme diye senden ayrıldım.Sırf sen üzülme diye senin istemediğin şeyler yaptım."dedim ve ellerini elleri ile birleştirdim.Önce yine nefret saçan gözleri ile baktı o siyah ile beyaz dokuların birleşimine ardından da gözlerimin tam içine.Maalesef aşk ile değil nefret ile.Geri çekti ardından ellerini.Yine tutamamıştım gözlerimin hazin damlalarını.Ömer tekrar konuştu o kaba sesiyle,
"Ben senin gerçek olduğuna inanmıyorum Defne.Sen sahtesin.Sen değersizsin.Ve en kötüsü de ne biliyor musun?Sen koca bir yalansın."dediğinde tutamamıştım hıçkırıklarımı.Benim hakkımda nasıl böyle düşünceler olabilirdi aklında.Ben hiç kimseyi bu kadar sevmemişken,ben hiç kimseyi üzmemek için bu kadar çaba göstermemişken o nasıl becerebilmişti bir tümce ile beni yıkmayı.Bu muydu aşkımın karşılığı. Hıçkırıklarımın arasında,
"Ben seni çok sevdim"dedim kısık sesimle.Ömer bana baktı bu sefer kararsız gözler ile.Ben de çektim bu sefer gözlerimi onun üzerinden.Ve Ömer,
"Yalanı sevmek ne kadar doğru bilmiyorum Defne.Belki de ben seni değil yalan olan Defne'yi sevmişimdir."dedi.Benim kalbim yap-boz değildi ki.İstediği zaman bozulamaz.Başımı salladım,başka yapacak bir şeyim yoktu.Evet benim ona yalan söylediğim konusunda haklıydı fakat benim ona sevgimi,aşkımı sorgulamaya cüret edemezdi.Yerimden kalktım tek kelime söylemeden,söylemem beni daha da batırıyordu çünkü.Hızlı adımlar ile yukarı çıkıp ne olduğuna bile bakmadan bir şeyler çıkarttım valizden.Normalde bugün balayıya gidecektik beraber ama şu olaylardan sonra pek mümkün değil.Makyaj yapmadan indim aşağı.Ömer geldiğimi görünce kapıyı açıp çıktı,bende arkasından.Şükrü abi izinli olduğu için o sürüyordu arabayı.Yüzü kaskatı kesilmişti akşamdan beri.Kendimi tutamadım;
"Ömer,konuşmayacak mısın?"Ömer tepki göstermeyip arabayı sürmeye devam ediyordu.Yüzünde milim bir oynayış olmaması çok canımı yakmıştı.Kısık ve ürkek ses tonum ile,
"Ne yani?Böyle mi devam edeceğiz?Ömer lütfen böyle yapma."diye eklediğimde Ömer yine hiçbir tepki göstermemişti.Arabanın fren sesi beynimde dalgalandığında Ömer kemerimi tokasından çıkarttı ve bana döndü sonunda siyah ile bezenmiş o gözler.Sertliğini koruyarak;
