หลังจากที่ฉันทนสายตาอันกดดันของอีตานี่มานานนี่ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้วววววว....
"ไม่ต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้นก็ได้มั้งแม่คุณ"
แหม...ไม่ให้ดีใจได้ไงก็จะได้ออกไปห่างๆจากนายสักทีเนี่ยเป็นเรื่องน่าดีใจมาก!!!
"แล้วมันหนักนายตรงไหนย่ะ"
ฉันเปรยตาถามเขาหลังจากก้มเก็บของใส่กระเป๋าฉันจึงพบว่าเขาอยู่ที่โต๊ะทำงานของฉันแล้ว!! เฮ้ย!ไวไปมั้ย? ก็เมื่อกี้เสียงอยู่ที่โต๊ะตัวเองอยู่นี่!!
"ปากจัดจังนะเธอน่ะ แล้วก็เตือนไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่ได้ใจดีอย่างที่เห็น เพราะงั้นอย่ามาทำอะไรที่ฉันไม่พอใจล่ะ"
เขาพูดพลางมองฉันด้วยความหงุดหงิด แต่..ฉันยังไม่ทำอะไรเขาเลยนะ แล้วดูที่เขาพูดสิ!!
"เอาล่ะเก็บของเสร็จแล้วก็รีบกลับบ้านซะ เพราะฉันจะไม่ไปส่งเธอ"
ทำอย่างกับฉันอยากให้นายไปส่งนักล่ะ ไอ้บ้า!
"ไม่ต้องมาสั่งฉันหรอกย่ะ"
ฉันพูดก่อนจะลุกแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน ขืนอยู่กับอีตานี่นานๆฉันจะไม่เป็นบ้าเลยรึไง?
ผลั่ก!
"อุ้ย!ขอโทษค่ะ"
ฉันรีบขอโทษคนที่เดินชนด้วยนํ้าเสียงร้อนรน ใจหนึ่งอยากจะโทษตัวเองที่มันดันซุ่มซ่ามเดินไม่ดูทางข้างหน้าจริงๆ
"นี่เดินยังไงให้ชนคนอื่น ห๊ะ!! จะว่าไปพวกชั้นตํ่าก็แบบนี้แหละ"
จี๊ดเลยสิงานนี้! ยัยนี่มันหาเรื่องๆกันชัดๆเลยนี่ รู้จักทิชาคนนี้น้อยไป
แล้ว ไอ้คำข้างหน้าฉันไม่ว่าแต่คำว่าพวกชั้นตํ่านี่สิค่ะมันจี๊ด
"ก็ฉันขอโทษไปแล้วนี่ค่ะคุณ แต่ว่าที่บอกว่าพวกชั้นตํ่าไร้มารยาทน่ะหมายถึงตัวเองหรือเปล่าค่ะ^O^?"
ฉันพูดออกไปอย่างซื่อๆเพื่อจะยั่วโมโหยัยปากแดงคนนี้แต่การตอบรับของยัยนี่คือ...
