Έλενα Ιωάννου και Αντρέα Καναβάρο.
Εκείνη Δασκάλα... εκείνος Φωτογράφος...
Εκείνη στην Αθήνα... εκείνος κάπου μεταξύ Λονδίνου Ρώμης και Τοσκάνης...
Εκείνη οκτώ χρόνια με τον ίδιο άντρα ενώ εκείνος απελευθερωμένος και σεξουαλικά ενεργός σε υπερθετ...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
ΈΛΕΝΑ
Μπήκα μέσα στο σπίτι και διέσχισα τον διάδρομο, λίγο πριν φτάσω στις σκάλες είδα τον Αντόνιο με τον Μπρούνο να μπαίνουν από την είσοδο, χωρίς να με δουν τις ανέβηκα τρέχοντας ξεχνώντας τελείως το πάρτι που γινόταν έξω. Δεν είχα όρεξη ούτε να δω ούτε να μιλήσω σε κανέναν. Δεν μπορούσα να καταλάβω την συμπεριφορά του Αντρέα... Άνοιξα την πόρτα της κρεβατοκάμαρας που είχα χρησιμοποιήσει και την προηγούμενη φορά και είδα μέσα τις βαλίτσες μας. Ξεκίνησα να τακτοποιώ τα ρούχα μου ασυναίσθητα, χρειαζόμουν κάτι για να απασχολήσω τα χέρια μου καθώς σκεφτόμουν. Ήξερα πολύ καλά πως η ζωή του πριν από εμένα ήταν διαφορετική, ίσως να είχε δίκιο, στην αρχή όντως του είχα γίνει τσιμπούρι και αν ήθελα να είμαι σωστή αυτό ήταν το σχέδιο μου, να τον ενοχλώ καθημερινά μέχρι να υποκύψει και να δεχτεί να με ακολουθήσει στην Ελλάδα για να γνωρίσει την μητέρα του. Το είχα καταφέρει κατά κάποιον τρόπο, άσχετα αν τελικά εκείνος είχε βάλει τους όρους του...
Στην πορεία βέβαια νόμιζα ότι είχε αρχίσει να νιώθει για εμένα κάτι παραπάνω από απλή σαρκική έλξη. Μετά την εξομολόγηση που του είχα κάνει, είχε αρχίσει να ανοίγεται περισσότερο και με τον τρόπο του μου έδειχνε ότι ήμουν σημαντική για εκείνον. Μάλλον είχα κάνει λάθος, βολευόταν με την όλη κατάσταση επειδή ήξερε ότι σύντομα θα έφευγα, ίσως να ανυπομονούσε κι'όλας. Για να είχε πάει στο Νότε, πάει να πει ότι του είχε λείψει η παλιά του ζωή, μπορεί να είχε πάει κι'άλλες φορές και εγώ να μη το είχα καταλάβει... ίσως δεν του πρόσφερα όλα όσα ήθελε, στο κάτω κάτω τι ήξερα εγώ; Ότι ήξερα μαζί του το είχα μάθει, εκείνος με είχε διδάξει, εκείνος μου είχε δείξει πως έκαναν έρωτα δύο άνθρωποι που εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλο, με είχε οδηγήσει σε μονοπάτια που τόσα χρόνια με τον Γιώργο ούτε καν τα είχα φανταστεί.
Η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε και τον είδα να στέκεται στο κατώφλι έτοιμος να με αντιμετωπίσει. Η αγριάδα στο βλέμμα του, μου θύμισε την αρχή της γνωριμίας μας, μόνο που τώρα εκτός από άγριος και θυμωμένος φαινόταν και προβληματισμένος. Του έριξα μια ματιά χωρίς να του μιλήσω και έπειτα συνέχισα να διπλώνω τα ρούχα που είχα βγάλει από την βαλίτσα.
