Een meisje en haar (geheime) leven.

ik wil mee

Hoordstuk 24

Rosa kwam uit de douche en bekeek zichzelf in de badkamer spiegel. De jurk stond haar goed. Al zei ze het zelf. Haar pony kleefde nog aan haar voorhoofd. Zonder haar bril leek ze een ander persoon. Ze keek rond. Ow ja, haar bril lag nog op het nachtkastje. Ze liep de badkamer uit en in de richting van het bed toen ze bijna stuikelde over Steven. Hey Steven! Riep ze vrolijk. Ze aaide hem over zijn hoofd. Ieuw, Je plakt. Zei ze. Ze hoorde Steven gniffelen. Vervolgens liep hij langs haar heen de badkamer in waar zij zojuist nog uit was gekomen. Ze pakte haar bril van het nachtkastje. Voordat ze hem op kon zetten was hij al uit haar handen verdwenen. Dylan stond oppeens achter haar. Ze schrok van zijn plotselinge verschijning. Hij lachte. Vervolgens liep hij naar de keuken terug waar hij een schone handdoek uit de la haalde. Vervolgens stond hij weer plots achterhaar en trok haar op zijn schoot op de bank. Hij begon haar haren af te drogen. Hey, zei ze. En ze probeerde de handdoek uit zijn handen te pakken. Tevergeefs, maar natuurlijk. Dylan glimlachte naar haar. Ze gaf het op. Van Dylan kon ze toch nooit winnen. Ze breef braaf stilzitten terwijl Dylan haar haren droogde. Steven kwam de badkamer weer in mensen vorm uitgelopen en plofte naast hun op de bank. Hij draaide zich om en legde achteloos zijn hoofd op haar been. Ze had geen zin om hem te vragen waarom hij dat deed. Bovendien moest ze stil zitten. Anders kreeg ze weer commentaar van Dylan. Toen haar haren droog waren gooide Dylan zonder te kijken de handdoek op het aanrecht en duwde Steven's hoofd van haar been. Daarna zette hij haar langs hem op de bank. Steven zuchtte en ging overeind zitten. Hey, weet je wat ik zag toen ik naar jou huis rende via een omweg? Vroeg Steven gericht aan Dylan. Nou? reageerde Dylan zonder echte intresse. 'Een huisje! In het bos. Het is erg mooi maar moet een kleine opknapbeurt hebben. Het is verlaten en er woont niemand meer!' Nu had Steven haar intresse. Echt? Vroeg ze. Steven knikte enthousiast van ja. Leuk! Zei Rosa. Breng me erheen ik wil het zien. Tuurlijk. zei steven. Waarna hij Dylan een glimlach toe wierp. Dylan zuchtte en trok een geërgert gezicht. Dan ga ik ook wel mee. Zei hij. Ik glimlachte breed. Dit kon leuk worden.