Dilemma

Μέρα 157η: 3 Αυγούστου

Η Ντι τρέχει να μπει στο νοσοκομείο για να προλάβει τον Μήτσο. Σήμερα έπρεπε να της τύχουν όλες οι αναποδιές μαζί; Αυγουστιάτικα να βρέχει καταρρακτώδως; Με το που βγήκε από σπίτι για να συναντήσει τον Μήτσο γλίστρησε και έπεσε σε μια λίμνη λασπόνερων. Τον ενημέρωσε να ξεκινήσει, εκείνη θα πήγαινε να αλλάξει και θα έπαιρνε ταξί για να μην καθυστερήσει άλλο.

Όμως κανένα ταξί δεν ήταν άδειο. Οπότε η Ντι αναγκάστηκε να πάει τρέχοντας στο νοσοκομείο λερώνοντας και τα καινούρια της ρούχα. Δεν την ένοιαζε πια. Ψάχνοντας τη σωστή πτέρυγα, η Ντι καθυστερεί κι άλλο. Η καρδιά της χτυπά σαν τρελή, λες και πρόκειται σε λίγο να ακούσει τα αποτελέσματα των πανελληνίων. Πού είναι ο Μήτσος; Και αν δεν τον βρει; Αν έχει ήδη φύγει; Γιατί δε σηκώνει το τηλέφωνό του; Ρωτάει δεξιά και αριστέρα αγνώστους, νοσοκόμες, όμως δε βγάζει άκρη. Τον συναντά κατά τύχη να βγαίνει από μια πόρτα στο βάθος του διαδρόμου που μόλις έστριψε. Τρέχει προς το μέρος του φωνάζοντας το όνομά του, αλλά εκείνος μοιάζει να μην την ακούει. Κρατάει κάτι χαρτιά στα χέρια του σχεδόν τσαλακωμένα και το βλέμμα του ατενίζει το άπειρο.

"Μήτσοοοο..." εξακολουθεί να φωνάζει ενώ πλέον τον έχει πλησιάσει. Εκείνος στρέφει το κεφάλι του προς το μέρος της και το στόμα του ανοίγει διάπλατα.

"Ντι, εσύ είσαι;" της λέει ψελλίζοντας... "το πρόσωπό σου..."

"Το πρόσωπό μου τι, Μήτσο; Τι είπε ο γιατρός; Τι έδειξαν τα αποτελέσματα;"

"Ντι, το πρόσωπό σου είναι πανέμορφο... τι διάολο έχεις κάνει;" της λέει αποχαυνωμένος. Η Ντι δεν έχει παρατηρήσει ότι τα χαρτιά και ο άδειος φάκελος στο χέρι του τρέμουν.

"Με μένα θα ασχολούμαστε τώρα; Πες μου σε παρακαλώ... κοντεύω να πεθάνω από την αγωνία..."

"Τι να πει ο γιατρός; Τζάμπα τόσο άγχος, καμιά φορά απορώ με τον εαυτό μου που υπερβάλλει τόσο. Μια βρογχίτιδα είναι που δεν πρόσεξα και έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε χρόνια. Μου έδωσε μια γερή αντιβιώση και κάτι άλλα κουτάκια χάπια, σε λίγο καιρό θα είμαι περδίκι" της λέει και της χαμογελάει με το παλιό καλό του χαμόγελο.

Η Ντι αρχίζει να τσιρίζει από χαρά προκαλώντας τα βλέμματα των υπόλοιπων στο διάδρομο.

"Κυρία μου, σε νοσοκομείο βρίσκεστε όχι σε παιδική χαρά" την επιπλήττει μια γιατρός που περνάει εκείνην την ώρα.

Τον αγκαλιάζει, τον αγκαλιάζει σφιχτά πάνω της και εκείνος τη σφίγγει ακόμη περισσότερο. Κλαίει πάνω στον ώμο της χωρίς να μπορεί να τον δει, χωρίς να μπορεί να νιώσει τα δάκρυά του πάνω στη μουσκεμένη μπλούζα της. Τσαλακώνει τα χαρτιά στο χέρι του και τα κάνει μια μπάλα που λίγο αργότερα θα πεταχτεί στον πρώτο κάδο αχρήστων. Όταν την αφήσει, θα είναι σαν να μην έκλαψε ποτέ.

ΑΚΟΜΗ 44 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ