Mirror ✳ JiKook ✔

Theory²

Eski sevgililerime karşı hep bir Othello Sendromu içinde olduğumu düşünürdüm.

Nedensizce içimi aldatılma korkusu kaplar ve sürekli özel şeylerini incelemeye çalışır ve en sonunda öyle bir şey olmasa bile bırakan ben olurdum.

Sanki öyle bir şeyin olmaması,olmasından daha kötüymüş gibi.

Buna rağmen seninle sevgili olduğumuzdan beri hissettiğim aşırı güven böyle bir sondan bizi uzak tutmuştu.

İlk sevgili olduğumuzda bana,

"Eğer beni sevdiğinden çok bana güveniyorsan sevgili olalım." Demiştin.

Kafamı aşağı yukarı salladığımda alnımdan uzunca öpüp elimi kavramıştın.

"Senin için en iyisini yapacağım ve eğer zamanı geldiğinde en iyisi seni bırakmak olacaksa bunu da yapacağım."

O zaman içimi kaplayan korku şimdi biraz daha azalsa da yine de kırıntıları bile tüm vücudumu titretmeye yetmişti.

Çünkü biz ünlüydük ve kendimize fazla zaman ayıramazdık. Buna rağmen kendimize ayırdığımız o minik vakit dilimlerinde grup üyeleriyle biraz zaman geçirir ve o geçirdiğimiz zamanda birbirimize bakar,güler ardından kızaran yanaklarımızı saklamak adına kafamızı eğerdik.

Geride sayılamayacak kadar çok gün bıraksakta ilk zamanlarmış gibi utanmadan edemezdik.

Söylesene buna rağmen sen olabilir miyim?