Deprem

1. Bölüm

Yatağımda yatarken her zamanki gibi kulağımda kulaklığım ve kulağıma fısıldanan şarkının yakıcı sözlerini hissediyorum.
Kasım ayı soğukluğunu iliklerime kadar hissederken sadece elimde tenimi yakan kahve fincanının sıcaklığı tüm bedenime yetmesini umuyorum.
Yavaşça sallanan yatağı hissederken gözüme sallanan beyaz avizem çarptı. Kulağımda kayarak çıkan kulaklıkla kulağıma dolan ismimi çığıran çığlıklar duydum . Elime akan kahvenin tenimi yakışı benim yaşadığım şoktan çıkmamı sağlıdı.
-Sandra , Sandra nerdesin ? Pencereden uzak dur !
Annemin haykırışıyla son anda yataktan yere atlarken parçalanan camın parçaları yatağıma düştü. Halla şoktan sessiz kalırken kitaplığım ve çalışma masam üzerime devrildiği anda kapım kırılırcasına açıldı. Karşımda endişeden kızaran suratıyla babamı ve ağlamaktan şişen gözleriyle annemi gördüm. Annem beni görünce koşmaya başladığında babam onu son anda düşen avizemden kurtardı. Annem yaşadığı şoktan titrerken kendine geldiği anda üzerime gelip kitaplığı kaldırmaya çalıştılar.
Kitaplıktan düşen kitaplar yüzümü çizerken , kitaplığın çivileride bacaklarıma batıyordu.
-Anne bacağımı hissetmiyorum!!
-Tamam bebeğim sakin ol! Sanırım geçti
Annemin yüzünde rahatlama ifadesi belirirken , babam kitaplığı kaldırdığı anda tekrar hissedilen sarsıntıyla beraber annemle babam beni çıkarmak için daha hızlı hareket etmeye başladılar.
-Tanrım lütfen !
Son anda annem ve babamın suratındaki çizikleri gördüm. Karnıma ve bacaklarıma baskı yapan kitaplığın acısında yaşaran gözlerimde artık yaşlar oluk oluk akmaya başladı. Sarsıntı durduktan sonra zorlanan kapı sesi hıçkırıklarımızı zorda olsa durdurmuştu. Çalan kapıdan sesler yükseldi
-Hadi çocuklar kapıyı daha çok zorlayın
Kapı büyük bir gürültüyle kırılırken annemle babam hemen yardım çağırmaya koştular o sırada sarsıntı büyük şiddetiyle tekrar olmaya başladı. Üzerime düşen giysi dolabımı gördüğümde ağzımdan çıkan çığlık tüm caddede duyulduğuna eminim.
-Kızım içeride Sandra iyi misin ? Sandra konuş benimle
- Bayım deprem fazla şiddetli, durmasını beklemeliyiz bu daha güvenli ben bakarım.
Dolap üzerime düşüp aynalarımın karnıma kollarıma ve bacaklarıma saplanmasıyla kapıdan giren üniformalı adamı anca fark ettim. Acıdan yanan bedenim çığlıklarımla beraber nefes almamı engelliyordu . En sonunda acıdan titreyen bedenim buna dayanamadı ve gözlerimin gördüğü son gözler gri gözler oldu.
Sonrası dipsiz bir karanlık .......
- Bölüm Sonu -
Arkadaşlar bu ilk hikayem biraz acemiyim . Umarım beğenmişsinizdir..
-NK