Het onbekende meisje

Hoofdstuk 2 ~ Margarita

Ik legde mijn pen neer en stootte Annebel aan.
"Dat is ze dus!"
Annebel nam Lauren helemaal op en keek mij aan.
"Wel goed!"
Ik lachte, de klas was zo saai. Maar ik wilde eerst uitzoeken wie ze was.
"Goedemorgen! Jij bent zeker Lauren."
Lauren knikte en nam de hand van Mevrouw Van Leiden aan.
"Ga snel zitten. We praten nog wel na de les met elkaar!"
Ze knikte en keek waar ze kon zitten.
"Naast Julian kan je nog zitten."
Ze wees middenin naast een jongen. Ze knikte beleefd en keek daarna naar de grond en liep naar de aangewezen tafel, zette haar tas neer en keek naar het bord.
Mevrouw Van Leiden wierp een blik op Lauren, maar ging verder met de les. Julian bekeek Lauren van top tot teen. Maar zei geen woord.
Ik keek naar haar kleding. Een gele jurk. Een nette jurk. Een ketting. Oorbellen. Een klein hartje hing er aan.
Ik pakte mijn pen weer en schreef snel de aantekening van het bord over.
"Zo! De les zit erop."
Iedereen ruimde op en ging al staan. Ik nam Lauren nog eens op. Ze was een stil meisje, tenminste ze zei geen woord.
Sommige meiden stapten op haar af, maar ze liep naar Mevrouw Van Leiden.
"Ow! Ja! Zullen we zo even met elkaar een aantal dingen bespreken?"
Lauren knikte en zette haar tas neer. Ze keek niet naar de klas en zag daardoor niet dat iedereen naar haar keek.
Dingdong!
Iedereen liep zo snel als het kon weg.

***

Later die dag tijdens de grote pauze zat ik samen met Annebel en andere vriendinnen in de aula. Het was behoorlijk druk. Ik zag Lauren komen. Een intense, blik die alles in zich op nam, maar zich ook afsloot.
Ze had nog geen woord gezegd, niets.
Ze keek door de aula, opzoek naar een plaats.
Ze liep sierlijk naar de rij stoelen, haalde er één vanaf en zette die tussen twee groepen in.
Onze aula was heel modern. Gebouwd met trappen, waar ouders moesten zitten tijdens voorstellingen. Het grote podium stond voor de tribune.
Lauren ging zitten en haalde haar broodtrommel. Een trommel met allemaal foto's, viel mij op.
Ze opende haar trommel en pakte haar boterham. Een bruine boterham.
Ze pakte ondertussen uit haar tas een notitieboek en een pen.
Linkshandig.
Ze schreef kort iets op en deed het weer terug in haar tas. En keek niet meer om zich heen.
Ze at haar boterham op en pakte haar smartphone. Waar ze iets opzocht en keek lang naar iets.
Ik wist niet wat het voor meisje was? Hoe ze praatte of haar hobby's?
De bel!
We stonden allemaal op. Zij bleef zitten en deed haar smartphone in haar tas en wachtte tot de drukte voorbij was stond op en liep de trappen op.
We kwamen wat later aan bij Frans en zagen Mevrouw Le Charle al staan.
Ze gaf Lauren een hand, wij bleven staan en ik keek haar niet goed aan, zou ook voor haar ongemakkelijk zijn.
"Welkom in mijn lessen Frans! Ik ben Mevrouw Le Charle. Oorspronkelijk een Franse vrouw, maar vanwege de liefde hier terecht gekomen."
Lauren keek naar achteren en zag ons staan en deed een stap opzij en liet ons erlangs.
"Dus ja! Ik spreek wel Nederlands, maar wel met nog veel fouten!"
Lauren zweeg maar keek wel geïnteresseerd naar Mevrouw Le Charle.
"Ga zitten! Naast Julian is nog plaats!"
Lauren wierp een blik op Julian. Julian zat voor mij bij Frans en altijd werd ik knettergek van hem.
Bij elk vak werd hij apart gezet, omdat hij teveel kletste en lol maakte.
Maar tijdens Nederlands, bij Mevrouw Van Leiden, was hij behoorlijk rustig geweest.
"Goed, wij gaan beginnen!"
Lauren ging zitten en pakte haar spullen.
"Sorry, mag ik een pen lenen! Ben hem kwijtgeraakt."
Lauren keek hem niet aan maar gaf hem haar etui.
Hij opende hem en pakte een blauwe balpen en gaf hem terug.
"Bedankt!"
Ze knikte en zette hem terug en luisterde aandachtig naar Mevrouw Le Charle.
Wie was ze?