Rehberlik hocasının panosunda asılı olan liselerin taban puanlarında -yüzdelik dilimlerinde- tekrar göz gezdirip atladığım bir okul var mı diye baktım. Atladığım bir okulun olmadığına emin olunca gözlerimi kağıtlardan çekip elimde not aldığım okulların olduğu küçük kağıt parçasına kaydırdım.
Rehberlik hocasından tercih yapacağım kağıdı isteyip tek tek okulları yazmaya başladım.
"Mehmet Tekinalp'i unutmadın, değil mi?"
Annemin trilyonuncu kere sorduğu soruya gözlerimi devirerek bıkkınlıkla cevap verdim. "Yazdım anne."
"İlk sıraya yazdın, değil mi?"
"Anneciğim, sen beni dinlemiyor musun?" diyerek kafamı kağıttan kaldırdım. "Puanlarına göre sıralıyorsun okulları."
"Tamam, onu boş ver."
Duraksayarak etrafa göz gezdirdi. "Peki... Peki, Tuzla Anadolu'yu yazdın mı?"
"Yazdım anne."
"Pendik?" diyerek kaşlarını havaya kaldırdı. "Onu da yazdım anne." demeden hemen önce yazdığım okulların numarasını kontrol ediyordum.
"Ben gidip bunu hocaya veriyorum, geliyor musun?"
Kafasını sallayarak beni onayladı ve arkamdan gelmeye başladı. Hocaya kağıdı uzatıp ağzından çıkacak kelimeyi beklemeye başladım. "Düşük puanlı bir okul daha eklemelisin bence, açıkta kalma gibi bir durumla karşılaşmamak için."
Başımı aşağı ve yukarı olmak üzere sallamaya başladım, içimden de mırıldanıyordum. Adam boşuna okuyup öğretmen olmamış, çok mantıklı.
İşimi bitirip tekrar hocaya kağıdı uzattım. Hoca tek tek bütün okulları -25 tercih hakkı olmasına rağmen 9 tanesini kullanmıştım.
***
"Hadi artık söylesene, hangi okulu kazanmışsın?"
Gözlerimi telefonumun ekranına sabitleyip bilgilerimi girdim büyük bir sakinlikle. Doğruyu söylemek gerekirse nerede olduğumun benim için bir önemi yoktu. Benim başarımla okulun başarısının bir ilgisi yok. Hocayla ilgisi var; bana okul değil, hoca ders anlatacak. Okuldan daha çok içindeki hocaları araştırmak gerekiyor bence.
"Söylüyorum, hazır mısınız my family?"
"Söyle artık da, seni seneye ne kadar kolay ezebileceğimi göreyim." diyen en sevdiğim kız kardeşime göz devirdim. Saçmalamayın tek olmasa tabiki de en sevdiğim olmaz.
"PAL! Nam-ı diğer; Pendik Anadolu Lisesi!"
Sevindiğim tek şey Pendik'te olması çünkü ben Pendik hariç hiçbir yeri bilmeyen biriyim. Tuzla'lıyım ama Pendik'e daha yakın bir yerde oturuyorum.
"Ne o, yemek mi?" diyen kız kardeşime gözlerimi tekrar devirdim.
"Sanki sen onu tercih listesine yazmayacaksın. Babam seni Galatasaray Lisesi'ne gönderecek felan mı sanıyorsun?"
Bu sefer gözlerini deviren taraf o olmuştu fakat ben konuşmama devam ettim. "Adam daha Maltepe'ye izin vermiyor, Kadıköy'e mi gönderecek?"
Odamdan ev ahalisi -babam hariç. Babam evde değildi.- çıktıktan sonra yüzümdeki tebessüme engel olamadım.
Bekle beni Pendik, Sümeyye seni fethetmeye geliyor!
Pendik Anadolu Lisesi; rutin hayatımı gelip geçici bir yer olmasına rağmen baştan aşağıya değiştiren bir okul olarak tarihe geçer...
