Η υπόλοιπη ώρα πέρασε αρκέτα γρηγορα. Αφου ειχαμε όλοι το προγραμμα, ο καθηγητης μας άφησε ελεύθερους. Ευτυχώς, γιατί τα ενοχλητικά ματια ολων δεν έλεγαν να σταματήσουν να κοιτάζουν εμενα και τον Ζέιν.
-Τι θα κανουμ...κάνεις μετα? ειπε ο Ζέιν, διορθώνοντας γρηγορα τον εαυτό του.
-Χμ, τα παιδια θα πάνε το απογευμα στο σπίτι του Λούις για ταινία. Θες να παμε? είπα αγωνιωντας για την απάντηση.
-Εμ, οκ, τι ταινία θα δουμε? ρωτησε και θυμηθηκα αμέσως το θρίλερ που προτεινε η παρεα μας.
-Θρίλερ απο οτι μου ειπαν, κατσουφιασα.
-Φοβασαι? γέλασε δυνατά.
-Το συγκεκριμένο ναι, το τρέιλερ και μονο ήταν πολύ τρομακτικό, είπα νροπιασμενη.
-Χμ, τοτε ειμαι μέσα! Να περασω στις...7?
-Εντάξει, ξεφυσηξα.
-Ωω ελα τωρα, μια ταινια ειναι. Άλλωστε, αν φοβηθεις, ειπε χαζογελώντας, θα σε πάρω αγκαλιτσα, τελειωσε την πρότασή του.
Ποσο πιο γλυκός μπορεί να γινει...
-Οου, κ-καλά τοτε, είπα ξαφνιασμένη.
Χαμογέλασε και πάλι.
-Λοιπον, επειδή δεν έχω να κάνω κάτι, θα σε πάω σπίτι οπώς σου υποσχεθηκα, συνέχισε μιλώντας γλυκά.
-Ωω τι τιμή, κ.Μάλικ, γελασα δυνατά.
Περπατησαμε 10 λεπτα και φτάσαμε στο σπίτι μου. Το αυτοκίνητο της μητερας δεν ηταν εκεί, που σημαίνει πως η ίδια δεν ηταν σπιτι. Αμέσως μου ήρθε μια ιδεα, ίσως λίγο παρανοϊκή αλλα, δεν μπορουσα να με συγκράτησω.
-Εμ, Ζέιν, είπα δειλά.
-Ναι? γύρισε σε εμενα.
-Βασικά, δεν ειναι κανένας σπίτι μου, οποτε, αν δεν εχεις να κανεις κάτι όπως ειπες... Θες να ρθεις πανω να κατσουμε? είπα γρήγορα.
-Ωω, ενταξει, κανένα πρόβλημα, απάντησε.
Ξεκλειδωσα την εξώπορτα και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις σκαλες. Φτανοντας στον όροφό μας, σκέψεις με εκαναν να ξανασκεφτω αυτο που πήγαινα να κάνω: τον γνωρίζω μολις 2 μερες, φυσικά και έχουμε γινει καλοί φιλοι και έχουμε βγει εξω μαζί, αλλα αν μου κανει κάτι? Αν δεν ειναι αυτός που δείχνει? Κουνησα το κεφάλι μου ελαφρώς, διώχνοντας αυτές τις σκέψεις μακρια και άνοιξα την πόρτα του σπιτιού.
