Eρωτας Σαν Τη Θαλασσα

Κηδεία

Απλά θέλω να προειδοποιήσω οτι μπορεί ναα είναι λίγο στενάχωρο το κεφάλαιο
Τώρα πια είναι βράδυ και καθόμαστε με τα παιδιά στη βεράντα του σπιτιού.
-Χαίρομαι πολύ που είσαστε μαζί, τους λέω.
-Κι εμείς, μου απαντούν ταυτόχρονα.
Νιώθω το κινητό μου να δωνητε πάνω στο τραπέζι της βεράντας και ξεκινά να παίζει το αγαπημένο μου τραγούδι το οποίο και σιγοτραγουδω.
Fiesta, της Έλενας Παπαρίζου
-Ελα Ρανια μου! Τι κάνεις αγάπη μου??
Μετά από μισή ώρα
Μιλήσαμε λίγο με τη Ρανια και αφοτου το κλείσαμε επέστρεψα πίσω στα παιδιά.
-Τι έγινε μωρό μου?
-Τίποτα, απλώς μιλούσα με μια φίλη απο την Ελλάδα.
-Τραγουδάς πολύ ωραία!, μου λέει ο Γρηγόρης
-Ναι ρε συ και εμείς έχουμε γίνει η μπάντα του σχολείου για τις γιορτές!
Και θέλουμε μια κοπέλα για το τραγούδι. Θες να μπεις??
-Παιδιά, δεν ξέρω...
-Μια χαρά ξέρεις, τραγουδάς τελεία! Θα μπεις, μου λέει η Αμαριλλις.
-Καλααα, τους λέω και ακούω το τηλέφωνο του Γρηγόρη να χτυπά.
-Παρακαλώ? Τι πράγμα? Πως, ποτέ?? Καλά, καλά. Ναι... Θα... Θα έρθω. Γειά, λέει και κλείνει το τηλέφωνο συντετριμμένος.
-Αγάπη μου, τι έγινε??
-Η γιαγιά μου... Πέθανε..., μου λεει και σκύβει το κεφάλι.
-Τι?? Γιατί, πως??, του λέω και βλέπω τα παιδιά να τον κοιτούν με λύπη.
-Η γιαγιά μου έπασχε καιρό απο καρδιά και έπαιρνε πολλά φάρμακα. Είχε κάνει και ενα χειρουργείο πιο παλιά, πάλι στην καρδιά. Ε να τώρα της είχε βγει και μια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, ε και έφυγε στο χειρουργείο. Και ήθελα να στη γνωρίσω ξέρεις της είχα μιλήσει για εσένα και σε συμπαθούσε πολύ ξέρεις, μου λεει και έχει κόκκινα μάτια. Δεν κλαίει αλλα ξέρω πως απλά κρατιέται.
-Φίλε λυπάμαι.
-Αγάπη μου, του λέω και πέφτω στην αγκαλιά του.
-Λυπάμαι... Δεν πειράζει είναι σαν να την γνώρισα! Αλήθεια εφόσον είναι γιαγιά σου πρέπει να ήταν εξαιρετική!
-Πρέπει να... Πάω στο νοσοκομείο, να βρώ και τους υπόλοιπους, μας λέει ενώ σηκώνεται γρήγορα πάνω.
-Να μην έρθω κι εγώ??, του λέω.
-Μην έρθεις καλύτερα. Δεν θέλω να με δεις στα χάλια αυτά.
-Θα έρθω, του λέω με αποφασιστικότητα.
-Άννα, με προειδοποιεί.
-Θέλω να είμαι κοντά σου, όπως ήσουν εσυ για μένα! Δεν έχεις το δικαίωμα να μου το στερήσεις αυτό, του απαντώ και παίρνω την τσάντα μου και φεύγουμε.
-Το ξέρω ότι θέλεις να κλάψεις...
-Οχι μπροστά σου...
-Μην το κρατάς μέσα σου, άσε με να σε βοηθήσω. Το έχω περάσει, ξέρω πόσο πονάει.
-Στο χειρουργείο??, μου λέει ενώ τα πρώτα δάκρυα έχουν ξεφύγει από τα μάτια του. Σταματά σε ενα σημείο και ακουμπά το κεφάλι του στο τιμόνι. Του χαϊδεύω τη πλάτη και τον γυρίζω προς τα εμένα. Με αγκαλιάζει και μένουμε για λίγη ώρα σε εκείνο το σημείο για να αισθανθεί καλύτερα, να ξεσπάσει.
-Πάμε, μου λεει μετά από λίγο.
-Έτοιμος?
-Ναι, μου λέει και μου πιάνει το χέρι.

Μετά από μισή ώρα
Ανεβαίναμε τα σκαλιά του νοσοκομείου για να φθάσουμε στην οικογένεια του. Ανεβαίνουμε πάνω και είναι όλοι συντετριμμενοι.
-Αγόρι μου, του λέει προφανώς η μητέρα του και αγκαλιάζονται.
-Η κοπέλα??
-Η κοπέλα είναι το κορίτσι μου.
-Αλήθεια?
-Ναι.
-Λυπάμαι για την απώλεια σας.
-Κι εγώ κοπέλα μου που γνωριζόμαστε κάτω από τέτοιες συνθήκες.
-Εγώ επέμενα να έρθω, ο Γρηγόρης δεν ήθελε αλλα δεν θα τον άφηνα μόνο του.
-Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Πως σε λένε?
-Άννα.
-Καλως ήρθες στην οικογένεια μας. Ελάτε πάμε να δεις και τους υπόλοιπους γιε μου και να γνωρίσουν και την κοπέλα. Όλοι οι υπόλοιποι κλαίνε και οδυρονται πραγματικά η εικόνα είναι πολύ λυπηρη. Ο Γρηγόρης τώρα πια έχει πάει λίγο πιο πέρα και κάθεται μόνος του χωρίς να μιλάει. Θέλω να πάω σ'εκείνον αλλα θέλει λίγο χρόνο μόνος του τώρα. Πριν απο λίγο οι γιατροί περάσανε να μας πουν τα συλλυπητήρια τους και μάλιστα ο ενας ήταν αυτός που την χειρουργουσε. Τότε μια κοπέλα έπεσε πάνω του και τον χτύπαγε αλλα.ο πατέρας του Γρηγόρη την μάζεψε. Πρέπει να ήταν η αδερφή του. Τα χαρτιά του θανάτου της κατέληξαν στα χέρια μου και ανοίγοντας τα είδα να λένε.

Ώρα θανάτου: 8:30 μμ
Τότε άρχισα να κλαίω ακόμα πιο δυνατά καθώς είχα θυμηθεί πως ο Γρηγόρης της είχε μιλήσει για εμένα...

Την ημέρα της κηδείας
Τώρα πλέον η κηδεία έχει τελειώσει και εγώ σαφώς ήμουν μαζί του και πάλι αν και εκείνος έλεγε να μην τον ακολουθήσω. Τώρα ήμαστε στο τραπέζι ενώ εγώ και ο Γρηγόρης έχουμε πάει λίγο πιο πέρα απο τον όχλο. Η γιαγιά του πρέπει να ηταν πολύ κοινωνική και αγαπητή.
-Οι κηδείες είναι πολύ καταθλιπτικές.
-Το ξέρω.
-Τι εννοείς??
-Έχει πεθάνει και η δικος μου παππούς και μάλιστα το ίδιο διάστημα με είχε παρατήσει και ο δεσμός μου. Γι'αυτό σου λέω πως όντως ξέρω πως νιώθεις.
- Τι πράγμα?? Το ίδιο διάστημα??
-Ήταν ο αγαπημένος μου παππούς και με είχε πιάσει κρίση. Ε και ο άλλος με παράτησε.
-Αγάπη μου γιατί δεν μου έχεις μιλήσει??
-Δεν πειράζει. Τώρα προέχει να γίνεις εσύ καλά, του λέω και τον αγκαλιάζω

Γειά σας! Επέστρεψα! Με ενα λίγο καταθλιπτικό κεφάλαιο αλλα τέλος πάντων. Συγγνώμη παιδιά που αργω τώρα πια να βάζω αλλα προσπαθώ να έχω όσο περισσότερο καιρό μπορώ ελεύθερο γιατί μετά... Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Ξεκινάνε τα σχολεία και να ξέρετε οτι απο τώρα οτι επειδή δεν θα προλαβαίνω να ανεβάζω κάθε μέρα, θα ανεβάζω κάθε Σαββατοκύριακο.