Het onbekende meisje

Hoofdstuk 3 ~ Thomas

Ik zal me eerst voorstellen! Ik ben Thomas en ben 16 jaar en zit in Havo-4. Ik heb thuis drie zussen en mijn ouders en ben de enige jongen.
Een week geleden kwam er een nieuw meisje in de klas. Lauren.

- -

Ik keek naar Lauren. Ze zat in het trappenhuis. Ze was aan het tekenen. Een roos. Elke detail.
Ik schraapte mijn keel, maar ze keek niet om of op.
Ik liep voorbij, naar de aula toe. Wie was ze?
Ik liep de aula in en zag dat Justine op me af kwam.
"Thomas. Je moet mij helpen."
Ik bleef staan en keek haar aan. Ze was een beetje zenuwachtig.
"Lauren.."
Ik knikte en haalde mijn wenkbrauwen op.
"Wat is daar mee?"
Justine beet op haar onderlip en keek mij met haar hoofd een beetje schuin aan.
"Ze is een beetje..."
Ik zweeg en liet Justine uitpraten en wachtte geduldig.
"...ik weet het niet goed, maar anders. Alsof ze iets verbergt."
Ik dacht na, ja ze was wat anders, hield zich afzijdig, maar we was er nog maar een week, best kort dus..
"Dat kan kloppen."
Justine keek mij aan. Ze leek diep na te denken.
"Ik wil wel tegen haar praten, maar ik weet niet hoe ze reageert?"
Ik wilde mijn schouders ophalen en keek naar mijn vrienden. Ze keken mijn kant op.
"Ik bedoel het niet lelijk, maar daar heeft ze denk ik geen behoefte aan ook. Ze zorgt ervoor dat er een afstand is ontstaan."
Justine knikte.
"Ze is denk ik graag op zich zelf, niet verkeerd, toch moeten we haar niet links laten liggen." fluisterde Justine.
"Heeft iemand haar nummer?"
"Nooppp!"
"Weet je Jus, ik zal er nog over nadenken! En stuur vanavond wel een berichtje!"
Justine knikte en we liepen allebei weg.
"Zo! Weer je thee ochtendje gehad?"
Walter keek mij lachend aan.
"Yepp!"
Ze lachten allemaal, terwijl ik ging zitten.
"En hoe vinden jullie Lauren?" vroeg Jan-Willem geïnteresseerd.
"Mmmh, niet verkeerd, alleen ze houdt zich erg afwezig." zei Alex met een zuur gezicht.
"Hoezo?" vroeg Benjamin.
Benjamin lachte, hij was erg rustig. Hij zat helaas in een andere klas, hij was best een toffe gast!
"Ik weet niet." mompelde Hielke. "Vreselijk stil. Ze praat niet!"
"Moet elk meisje dan veel praten?"
"Nee, zo ook niet, maar ze zegt echt geen woord."
"Wie is het trouwens?" vroeg Benjamin met een grote grijns.
"Ze is pas nieuw." zei ik. "Ze heet Lauren."
"Waar is ze op dit moment?"
"Ik zou het niet weten." zei ik, terwijl ik loog. Ik wist wel waar ze was.
"Als ik en zij elkaar tegelijkertijd treffen moet je ons elkaar laten voorstellen!"
"Goed idee! Praten we nog eens met haar!" lachte Jan-Willem.
"We wijzen haar straks anders ook wel aan!" zei Walter.
De bel ging en we stonden op.

Mentoruur. Ik baalde altijd van dat ene uurtje, konden ze net zo goed weg doen, je praatte alleen maar over het het ging en koetjes en kalfjes.
Met alle jongens liepen we naar het trappenhuis. Het was behoorlijk druk.
Ik keek om me heen en zag Lauren nergens. Waar was ze?
"Hey Thomas, mam moet vanmiddag weg, en ik ben pas het achtste uit, dus leg even een briefje neer of de sleutel!"
Mijn zusje Julia stond naast mij. Soms zo vreselijk irritant.
"Oké! Zal er rekening mee houden! Maar ga toch niet weg vanmiddag!"
Ze gaf me een big smile en liep toen verder. Ik lachte, ze kwam onder mij, mijn andere zussen waren ouder.
We schilden maar één jaar, dat zorgde ervoor dat we elkaar goed begrepen, maar ook gigantische ruzies of discussies konden voeren.
"He! Benjamin daar loopt ze!"
Hielke wees naar een meisje vlak voor hun. Benjamin liep sneller om ze te zien. Hij keek en nam ze goed op.
"Lauren dus."
Dat was het enige wat hij zei. Ik fronste mijn wenkbrauwen.
Terwijl de andere jongens ergens anders over praatten, kon ik het niet laten nog een blik op Benjamin te werpen. Hij zweeg en keek goed naar Lauren.
Wij waren ondertussen al bij het lokaal aangekomen en zeiden Doei tegen elkaar en liepen naar binnen.
Lauren liep achter ons. Ik bleef staan en keek naar mijn zusje, zogenaamd.
Het was vreselijk druk. Iedereen liep kriskras door elkaar. Lauren kwam aanlopen. Ik zag dat Benjamin naar haar keek, maar ze keek niet terug.
Opeens schudde Benjamin zijn hoofd heen en weer en keek Lauren net op dat moment op.
Ze keken elkaar lang aan, geen van beide lachte. Ze stonden elkaar een poos aan te kijken.
Ik liep zo snel mogelijk naar binnen en wilde vergeten wat ik zag.
Alsof ik iets had gezien wat niet mocht.
Ik zag dat mijn vrienden alle bankjes in bezit hadden genomen, maar geen plaats voor mij hadden vrijgelaten.
Ik koos voor de twee tafels achterin. En ging in de hoek zitten. Afgezonderd.
Opeens kwam Lauren de klas binnen. Ik keek naar haar. Iedereen keek naar haar.
Haar ogen keken naar de grond. Ze hief haar ogen op en keek even om zich heen.
Heel even, ontmoeten onze ogen elkaar.
Ik hield mijn adem in. Die ogen, zo groot vol met angst, een flits was het, maar genoeg om te zien, dat ze was geschrokken.
Ik wist één ding zeker: het had te maken met de ontmoeting met Benjamin.