Emre her zaman ki gibi,her gece olduğu gibi saat tam 24.06 da sigarasını yaktı,Sevdiği kız uğruna kalbi yana yana yaktı. Evinin balkonundan uzun bir süre gökyüzünü izledi. Gece'nin karanlığı yüzüne sinmişti. Tam 2 sene olmuştu sevdiği kız öleli.
Tam 2 sene olmuştu sevdiği kızla beraber öleli. Derin bir nefes çekti içine,aynı zamanda gecenin de tüm zehrini içine çekti.Bir süre daha gökyüzündeki karanlığı seyretti.
Ne zaman baksa gökyüzüne sevdiği kız gözünün önüne geliyordu. Meleği ona acıyla gülümsüyordu:")
"Senin yüzünden emre,neden yaptın?"
Hep bu sözler aklına geliyordu. Emre bu sözlerle bir kez daha ölmek istiyordu,sahi ölmekten mi korkuyordu emre? Ölüm kurtuluş değil miydi?
Kaç kere denemişti ölmeyi emre ama bir türlü becerememişti. Meleğin "Yapma emre,sakın" değişini duyuyordu çünkü. Acıyla inledi.
2 senede hayattı allak bullak olmuştu.
Fakat buna hayat denirse!
Son bir kez içine çekti sigarasını ve masanın üstündeki küllüğe söndürdü.
Yavaş adımlarla içeriye girdi ve yorgun gözlerle etrafı taradı. Ne çok anısı vardı bu salonda,Meleği gıdıkladığı için çığlıkları,bazen hıçkırarak ağladığı,bazen de deli gibi kahkahalar attığını :')
Asla unutamıyordu emre. Emre tekrar ölmeyi denedi. Ve melek öldüğü günden beri avizeye astığı intihar ipini kontrol etti ve yutkundu. Yutkundukça adem elması bir aşağı bir yukarı hareket ediyordu. Ufak taburenin üstüne ağlayarak çıktı. Zaten bir Meleği vardı,oda gitmişti yalnız kalmıştı dünyada! Çok yalnız kalmıştı,öyle ki yalnızlık ruhuna işlemişti. Kafasını ipten geçirdi ve kan çanağına dönmüş gözlerini son kez (!) etrafta gezdirdi.
Gözlerini kapattı ve ayaklarını tabureden çekti.
Tabure gürültüyle yere düşerken,Emre sonsuz uykuya gözlerini kapatmıştı.
2 sene zar zor dayanmıştı zaten.
Sevdiği uğruna,bir daha uyanmamak üzere gök mavisi gözlerini kapatmıştı..
24.06 :")
Neden böle bişi yazdım bilmiyom diösşfmşwğwks çümkü sıkıldm nbr
