Ένα Σχολείο Τρελοκομείο

Kεφάλαιο 1

  ~Αλεξία~

 

''Θέλεις κι άλλη μία...;''Είπα στην αδερφή μου δείχνοντας την μαρμελάδα και τις φρυγανιες.

''Ναι.''

''Λεμαργη είσαι σήμερα ε;''

''Θα είναι επειδή θα φύγεις.''

''Σοφια!''Η μαμά μπήκε στην κουζίνα.''Τα είπαμε αυτά...Μην στεναχωρείς την αδερφή σου.''

''Μαμά...ασ'την...''

''Βασικά...Δεν πεινάω...Πάω στο δωμάτιο.''

''Ασε με να σε πάω εγώ.''Της ειπα,αλλα αυτή γύρισε και έσπρωξε τις ρόδες από το καροτσάκι της πηγαίνοντας στο δωμάτιο της.''Θα πάω να της μιλήσω...''

''Μην αργεις...Έχεις έτοιμα τα πράγματα σου..;''

''Ναι...Είναι στον διάδρομο.''

  Άνοιξα την πόρτα και διάβαζε ένα βιβλίο που της είχα δώσει στα γενέθλια της.

''Ειναι ο μικρός πρίγκιπας...;''

''Το μόνο που δεν πήρες σου...''

''Χαχα... υποθέτω πως έχεις δίκαιο...Το ξέρεις ότι ούτε εγώ θέλω να πάω έτσι..;''

''Τότε ΜΗΝ πας!''

''Δεν είναι τόσο απλό...Η μαμά και ο μπαμπάς χάλασαν σχεδόν όλα τα λεφτά τους για να μπορέσω να φοιτήσω σε αυτό το συγκεκριμένο σχολείο...Δεν είναι πολύ μακριά εξάλλου...Θα έρχομαι να σε βλεπω!Στο υπόσχομαι.''

''Δεν θέλω να φύγεις...''Άρχισε να κλαίει και την πήρα αγκαλιά.

''Ούτε και εγώ...''

  Καθίσαμε αγκαλιασμένες αρκετή ώρα συζητώντας,μέχρι που ο μπαμπάς έφτασε με το αμάξι του από την δουλειά.Με τα χίλια ζόρια μπήκα στο αμάξι.Φόρεσα την ζώνη και περίμενα να φτάσουμε στον σταθμό του τρενου,από 'που θα πήγαινα στο σχολείο.

  Αποχαιρέτησα και τον μπαμπά και μαζί με τις βαλίτσες μπήκα στο τρένο.Δεν αργησαμε να φτάσουμε και το σχολείο δεν ήταν πολύ μακριά από τον σταθμό.Μπαινοντας στο προαύλιο είδα πολλά παιδιά.ΠΑΡΑ πολλά παιδιά.Το σχολείο ήταν όπως το θυμώνουν.Μια φορά μόνο είχα ξαναέρθει,τότε για την υποτροφία.Εγώ και άλλα τέσσερα παιδιά πήραμε,ενώ είχαν έρθει κι άλλα εικοσι-κάτι παιδιά.Τα θέματα ήταν αρκετά δύσκολα,αλλά ευτυχώς ήταν αυτά που είχα διαβάσει περισσότερο.Ημουν αρκετά τυχερή σε αυτό το θέμα.

  Κατευθύνθηκα στην διεύθυνση.Μπήκα μέσα και ο κ.Μυλωνάς μιλούσε στο τηλέφωνο.

''Και να μην με ξανά πάρεις εν ώρα δουλειάς!''Το έκλεισε.''Άντε στο δι-''Γυρισε και ειδε εμένα.''Τι κάνεις εσύ εδώ;!''[...]''Τα παιδιά απαγορεύονται εδώ πέρα!Περνά έξω!!''

  Με είχε κατά τρομάξει.Είμαι πολύ σίγουρη ότι είχα κοκκινίσει.Με τεράστια δυσκολία πήρα μία βαθειά ανάσα και του απάντησα.

''Εί...είμαι η Αλεξία Διαμαντοπούλου.Είμαι μία από τα τέσσερα παιδιά που πήραν την υποτροφία φέτος.''

''Ε και;!''

''Εμμ...Ψάχνω το δωμάτιο μου...''

''Σου μοιαζω για καμαριέρα μικρή;!Να πας στην γραμματέα μου!Είναι στην ακριβώς απέναντι πόρτα.''

  Χωρίς δεύτερη σκέψη βγηκα από το γραφείο του.Λίγο απότομος ήταν ο διευθυντής... Τελικά πήρα το κλειδί και άρχισα να πηγαίνω προς το δωμάτιο μου στην πλευρά των κοριτσιών.Δεν ξέρω ποιανού ήταν η ιδέα να φτιάξουν δύο πλευρές αλλά την βρίσκω εκπληκτική.

  Ήμουν έτοιμη να ανοίξω την πόρτα την στιγμή που από το διπλανό δωμάτιο άκουσα κάτι φωνές.Τότε η πόρτα άνοιξε και βγήκαν από το δωμάτιο δύο κορίτσια και τρία αγόρια.Νόμιζα ότι τα αγόρια δεν επιτρέπονταν εδώ...Βασικά...Μόλις το είχα διαβάσει στον διάδρομο.Φαίνεται ότι κοιτούσα αρκετά επιμονα γιατί κάποια στιγμή μία κοπέλα γύρισε και μου είπε:

''Τρέχει κάτι...;''Εγώ κατακόκκινη πάλι χωρίς να απαντήσω μπήκα μέσα στο δωμάτιο.

  Φαίνεται ότι οι συγκάτοικοι μου δεν είχαν έρθει ακόμα και αυτό μου έδινε χρόνο να ετοιμασω τα πράγματα μου.Ειχα φέρει τρεις βαλίτσες.Οι δύο με βιβλία και η τρίτη με ρούχα.Λατρευω τα βιβλία!Πριν φύγω πήγα μέχρι την βιβλιοθήκη και πήρα όσα περισσότερα μπορούσα.Οταν τα τελειώσω θα τους τα στείλω πίσω.Ρουχα δεν πηρα πολλα,γιατί όπως έγραφε και στους κανόνες δεν θα τα χρειαζομασταν.Στο σχολείο πρέπει να φοράμε στολή εκτός απο την παρασκευή και το σαββατοκύριακο.Οποτε πήρα απλός τις πιτζάμες μου και μερικα ρούχα.

  Πρώτα έβαλα τα βιβλια στα ράφια -βεβαια δεν χωρούσαν όλα οποτε κάποια εμειναν στην βαλίτσα - και μετά άρχισα να φτιάχνω την ντουλάπα μου.Ηταν τεράστια.Φανταζομαι θα έπρεπε να αφήσω χώρο και για τα άλλα κορίτσια.Άλλα κορίτσια...Ακόμα δεν το έχω χωνέψει.Σε όλη μου τη ζωή εμένα στο ίδιο δωμάτιο με την αδερφή μου...Τώρα όμως...;Ελπίζω να είναι ήρεμα κορίτσια...