|| In The End || Ginny Weasley (Türkçe)

...Yeni Yıl...

Ağlarken sizi gerçekten sakinleştirebilen kişi, tam olarak ağlamanıza neden olan kişi olsaydı nasıl hissederdiniz?

****

Haftalar gelip geçti ve yakın bir zaman sonra Noel Tatili gelmişti.

Okulu bırakmak için başka bir neden.

Kendinizi avutmak için başka bir neden.

Hermione Kovuk'ta kalmaya karar vermişti ve Luna da evi yakın olduğu için babasıyla birlikte Noel vakti bize gelecekti. Zaten ara sıra yanıma uğruyordu. Beni yalnız bırakmıyordu.

Noel sabahı en erken uyanan ben olmuştum. Sabah dört gibiydi sanırım. Çok erkendi ama uykum gelmiyordu. Uyumak da istemiyordum zaten.

Aklıma nereden geldi bilmiyorum ama hemen kalkıp çekmeceme gittim. Hermione bu odada kalmadığı için ses çıkarmayı umursamıyordum.

Onu alıp tekrar yatağıma girdim. Fotoğraf albümümü.

Colin'in çektiği fotoğraflarla doluydu. Bir de Noel zamanları çektiklerimiz.

"Lumos..."

İşte oradaydı. Fred... ve George...

Ağacın yanında tüm aile duruyorduk. Onlar ise birbirlerinin kazaklarını giymiş, bizi kandırmışlardı. Yine...

Şimdi ise annem onun için bir tane yaptı mı bilmiyorum bile...

Belki George da uyanıktı...

Hemen altında, beşinci yılımda Noel zamanı çekilen bir tane vardı. Harry, ben, Ron ve Hermione yan yana koltuğa dizilmiştik.

Gördükçe gülüyordum. Harry, kameraya bakarken bana kaçamak bakışlar atıyordu.

Yan sayfada Hogwarts bahçesinde çekilmiş bir fotoğraf vardı. Dördümüz çimenlerin üzerinde otutuyorduk. Biz ayrıldıktan iki gün sonrasıydı. Bu detayı unutup elini belime atarak Colin'in kamerasına gülümsüyordu.

Altında ise Hermione, ben Luna ve Destin'in bir resmi vardı. Hepimiz tuhaf tuhaf el sallıyorduk.

Sayfayı çevirince hıçkırıklarımın başlamasına sebep olan o fotoğrafı gördüm.
Gölün yanındaydık. Ağaca yaslanmıştı. Ben de bacaklarının arasında uzanmış ona yaslanıyordum. Bu fotoğrafı da Colin çekiyordu. Ben kameraya el sallarken, Harry bana dalgın dalgın bakıyordu. Sonra birden yanağımı öpütü. Benim yüzüm şaşkın bir hal alırken, o, hiçbir şey olmamış gibi kameraya gülümsemişti.

Çok sevdiğimiz için bu fotoğraftan onlarca istemiştik. Bu yüzden sonraki birkaç sayfa aynı fotoğraf ile doluydu.

Fotoğraflara bakıp anılara daldığınızda zamanın ne kadar çabuk geçtiğini farketmiyorsunuz.

Kapım nazikçe çalınınca Herm'in geldiğini anlamıştım. Sayfaları geri çevirip aynı fotoğraftan birini kaptım. Cebimde koydum ve albümü çekmeceye kabaca koyup gözlerimi sildim.

Onay alan Hermione içeri girdi ve ağladığımı belli eden gözlerime baktı.

Bugün beni üzmek istemiyordu sanırım. Çünkü bundan bahsetmedi.

"Gin, annen bizi aşağı çağırıyor. Sana seslendi. Duymadın mı?"

Hayır anlamında başımı salladım.

Bana bordo kazağımı uzattı. Sonra da yavaşça kapıyı kapatıp gitti. Üzerimi giyinip onun peşinden gittim.

Ağacın altı hediyelerle doluydu. Yanında da Luna duruyordu. Üzerinde 'L' yazan bir kazak giymişti. Annemin bunu yapmasına şaşırmıyorum.