Impossible

Νέα αρχή

"Τι να μην πω".Είπα φοβισμένη.
"Έλα ξέρεις".Έμαθε ότι μίλησα με την Ελένα;Ή ακομά χειρότερα,έμαθε ότι μίλησα με τον Μπρους;Τι να κάνω..
"Ε πως το έμαθες";
"Τώρα..Σας είδα".Τι!Πως;
"Συγνώμη Κάρα..Δεν ήθελα να στο πω..Ντρεπόμουν".Είπα κοκκινίζοντας
"Δεν πειράζει..Όλοι ντρεπόμαστε την πρώτη φορά".Ε;
"Ορίστε";Είπα προσπαθώντας να καταλάβω τι ενοεί..Ε..Μισό λεπτό..Α!
"Α..Μιλάς για εμένα και τον Ντέρεκ..Ε..Δεν κάναμε κάτι,τον βρήκα εδώ πέρα χωρίς μπλούζα βασικά".
"Ε..Εντάξει;Για ποιον νόμιζες ότι μιλούσα";Σκατά..Τι θα κάνω τι να πω..
"Ε..Φυσικά..Για τον Ντέρεκ".Είπα αμήχανα..Δεν είμαι καλή στα ψέματα,θα ρωτήσει και άλλα πρέπει να ξεφύγω κάπως.
"Τότε για"..Μόλις πήγε να κάνει την επόμενη ερώτηση την διέκοψα.
"Κάρα δεν νιώθω καλά..Θα πάω να ξαπλώσω,θα τα πούμε άλλη φορά".Είπα βιαστικά και πήγα "δωμάτιο μου".Δεν μπορώ να μείνω εδώ για τρία χρόνια..Ξάπλωσα στο διπλό κρεβάτι μου κοιτάζοντας το ταβάνι.Σκεπτική..Δεν έχω ζωή..Ή άμα έχω,είναι σκατά..Όλο πληγώνομαι,δεν προσέχω το τι κάνω,ακόμα ζω με τον φόβο.Ο φόβος έχει γίνει ο καλύτερος μου φίλος πια,ο μοναδικός που ξέρω ότι όλοι μου την ζωή θα είναι δίπλα μου.Η κατάθλιψη,ξέρω ότι ποτέ δεν θα με αφήσει..Τα δάκρυα,κάθε πρωί θα τρέχουν στα μάτια μου.Το σκοτάδι.Ποτέ δεν θα αφήσει το φως να λάμψει το τούνελ μου,για να ξεφύγω..Από την κατάρα που τώρα ζω.Θέλω να είμαι ένα κανονικό κορίτσι.Ένα κορίτσι που ο μεγαλύτερος της έρωτας δεν την πείραξε ποτέ..Θέλω να μην φοβάμαι.γίνεται;Φυσικά και όχι..Όμως έχω εμπιστευτεί το άτομο που μπορεί να το αλλάξει όλο αυτό..Ο Ντέρεκ θα με κάνει καλά..Το πιστεύω χωρίς αμφιβολία.Το ξέρω.

Η Μέρα πέρασε γρήγορα..Είχα κλειστεί στο δωμάτιο και απλά σκεφτόμουν την ''διασκεδαστική'' ζωή μου..Τώρα όμως ήρθε μια άλλη μέρα..Πρέπει να σκέφτομαι θετικά.Ντύθηκα πρόχειρα.Έβαλα μια μαύρη φόρμα με ένα άσπρο φανελάκι,συμπλήρωσα το ντύσιμο μου με τα άσπρα ολ σταρ μου και τα μαύρα τετράγωνα γυαλιά μου.Πήρα την καφέ τσάντα μου και ήμουν έτοιμη να φύγω.Τα μαλλιά τα έκανα κότσο επειδή ήταν ακατάστατα.Πήρα τα κλειδιά μου και πήγα προς το αυτοκίνητο.Στην διαδρομή για το πανεπιστήμιο είχα βάλει το ραδιόφωνο να παίζει..Έπαιζε ένα τραγούδι που πρώτη φόρα το άκουγα..Αλλά..Ήταν σαν να το έγραψα εγώ..Και η μελωδία..Τόσο τέλεια.Όσο χόρευα ξέχασα ότι..Είμαι στον δρόμο και ότι οδηγώ..Με αποτέλεσμα να πέσω σε μια λακούβα και να σκάσει το λάστιχο..Σκατά!Βγήκα να δω την ζημιά..Τα δύο μπροστινά λάστιχα έχουν ξεφουσκώσει.Γαμώτο μια ατυχία.Θα χάσω το μάθημα και είμαι ακόμα πολύ μακριά τι θα κάνω.Γαμώτο δεν υπάρχει χειρότερη ατυχία από την δικιά μου..Όσο σκεφτόμουν να δω τι στο καλό θα κάνω..Άκουσα βήματα αλλά δεν έκανα τον κόπο να γυρίσω..Πλησιάζανε όμως σε εμένα..Πήγα να γυρίσω να δω ποιος είναι ο τύπος..Αλλά μόλις γύρισα ήταν είδη πολύ κοντά μου..Ο Μπρους!Έκανε μια απότομη κίνηση από τον φόβο μου και άρχισε να γελάει.