Abrir os ollos, ver todo escuro. Pechar os ollos, ver todo escuro. Vivir a vida, sen lanterna, nesa escuridade. Sen gas para prender o prendedor que me guie, sen electricidade para prender as lampadas que me sacasen de aqui. Todo porque sobrecagaches o meu motor. Que si subir o velocímetro, que si baixalo. Querer entender a mecánica e non saber o significado de nada. Sentir e vivir como autómata. Seguir coa indiferencia. Escoitar os desastres do mundo de fondo, mentres prestas atención aos teus propios, que cegan, e a cegueira non deixa ver cara onde vas. Camiñar e caer nun pozo, seguir camiñando a esa profundidade, e caer nun burato. Non ter subidas, e vivir na ingravidade da montaña rusa, caendo ao valeiro, sen ver os railes que volven subir. Necesitaba espacio pra pensar, e pasar a ter demasiado. Ter a casa patas arriba, e decidir valeirala, e reordenar, e descubrir que nada é como pensas. Fotos que son montaxes, cadros que son bágoas, cartas que son sentimentos... Lembrar momentos. Arrepentirse. Pensar. Chegar a conclusións nulas. Ver como todo o que fixeches non chegou a nada. Marchar pra cama. Non durmir. Dar voltas. Acabar durmido. O son do reloxo espertate. Abrir os ollos, ver todo escuro. Pechar os ollos, ver todo escuro.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
