Het onbekende meisje

Hoofdstuk 5 ~ Jacob

Lauren. Ik kende ze niet goed. Ze hield zich erg afzijdig en praatte niet.
Ze was nu 3 weken in de klas. Een leuk, knap meisje om te zien. Maar om dit met haar aan te gaan, vond ik vreselijk. Maar we moesten elkaar alleen maar aankijken, meer niet.
"We gaan beginnen. Allemaal diep adem halen en rustig blijven. Het kan moeilijk en emotioneel worden, troost elkaar. Wees niet verlegen om iemand te knuffelen."
Het was muisstil, iedereen haalde adem. Ik ook.
"We gaan beginnen. 3...2....1.. start. Kijk elkaar gewoon recht in de ogen."
Ik opende mijn ogen en keek recht in de felblauwe ogen van Lauren.
Haar ogen waren gigantisch groot en keken mij dwars aan. Ik beefde. Die blik en zo intens.
Het was heel stil. We keken elkaar recht aan.
Ik zag een spoor van verdriet, angst. Verlegenheid, emoties.
Ik haalde diep adem. Verdriet, dat droeg ik elke dag met me mee.
Het was allemaal gekomen, nadat mijn zus, Tilly, plotseling was verdwenen. We kregen later een brief, dat ze woonde in Zuid-Amerika en gelukkig was, maar geen contact meer met ons wilde. Ik huilde soms als ik alleen was.
Terwijl ik eraan dacht, kwamen de tranen in mijn ogen te staan. Net toen ik met mijn hand naar mijn oog wilde zei Mevrouw Van Leiden:
"Pak elkaars handen stevig vast."
Ik stak mijn beide handen naar haar toe, met de handpalm naar boven.
Langzaam, maar heel voorzichtig, voelde ik haar vingers over mijn handpalm glijden.
Ik sloot mijn vingers om haar handen, terwijl we elkaar recht bleven aankijken. Ik hield haar handen stevig vast, haar handen trilden vreselijk.
Ze vond dit eng. Ik las de angst in haar ogen. Lauren keek geen seconde weg, maar vond het vreselijk om dit te doen.
Opeens hield ik mijn adem in. Mijn ogen keken haar recht aan. De kleur haar, haar mond, haar handen.
Ze was een kopie van mijn verdwenen zus.
Tilly en Lauren.
Ik bestudeerde haar beter en herkende steeds meer van haar. Dingen die overeenkwamen met die van Tilly.
Terwijl onze handen verbonden waren. Kwam ik dichter bij haar.
Die ogen, net als mijn zus haar ogen. Zo groot, rustig en zo blauw. Ik miste mijn zus. Maar het was alsof ze in levende lijve voor me zat.
Een traan rolde over mijn wang. Ik wilde hem wegvegen, maar hield Lauren haar handen stevig vast.
Haar handen trilden nog steeds. Maar ze hielden ook mijn handen vast.
Losjes.
De manier van knipperen, slikken. Het was alsof ik niet meer kon ademen ik leek te stikken. Ik keek dieper in die ogen van haar.
Een spoor van verdriet. Woede.
Zij keek mij aan, recht in mijn hart. Net alsof al mijn zorgen en geheimen via onze handen haar bereikten.
"We gaan zachtjes aan dit afronden."
Ik schrok, nu al? Waren die tien minuten al voorbij.
"10....9....8-...5-...3..2...1.. en we stoppen."
Ik stond op en zij ook. Ik opende mijn armen, maar ze keek mij bang aan. Alsof ze niet een knuffel kende. Ik stapte op haar af en sloeg langzaam mijn armen om haar heen.
Ze bevroor. Ik duwde haar hoofd zachtjes tegen mijn schouder aan. Ik was veel groter.
Ik was 1,85 en zij 1,60, kleiner misschien. Ze legde haar hoofd tegen mijn schouder en ademde uit. Ik sloeg mijn armen steviger om haar heen, en trok haar dicht tegen mij aan.
Alsof zij mijn zus was. Ik mijn zus had gevonden, we elkaar weer zagen. Het was alsof ik haar hart kon vastpakken, bijna. Ik trok haar nog dichter tegen mij aan. En beschermde haar met mijn armen. Mijn zus.
Opeens schrok ik. Ze was niet mijn zus, ze was Lauren, mijn klasgenoot.
Ik ontspande mijn armen en liet mijn handen in haar haren glijden.
Mijn ogen werden groot toen ik merkte dat ze soepeltjes maar wel stevig haar handen op mijn rug had gelegd en ze me omhelsde.
Ik keek naar haar en zag dat ze haar gezicht verborg.
Mijn vingers gingen naar boven en pakten haar kin zachtjes vast. Ik duwde haar kin omhoog en ze ontweek mijn ogen.
"Lauren, kijk me aan." zei ik zachtjes.
Langzaam gingen haar ogen omhoog. Ik moest geduld hebben, maar dat had ik. Ze was bang, voor iets. Langzaam ontmoetten haar ogen de mijne. Er waren tranen zichtbaar.
Dat zo een stil, rustig meisje, zo kwetsbaar kon zijn. Deed pijn.
Ik wist niet wat er aan de hand was? Maar ik wist dat ze een trauma had meegemaakt. Iets waar ze mee worstelde. Het moeilijk mee had en niet over wilde en durfde praatte.
"Kom! Je huilt."
Ze verborg haar gezicht opnieuw. En duwde het tegen mij aan. Ik legde mijn kin op haar hoofd en wreef over haar rug.
Niemand leek ons op te merken. Er waren er meer aan het huilen, knuffelen, praten.
Na een poos maakte Lauren zich los. Ze liet haar vingers over mijn rug glijden. Ze keek naar mij borst. Ze was veel kleiner dan ik was.
Ik keek op haar neer en wachtte tot ze omhoog keek. Maar haar blik ging naar de grond.
Ik pakte even haar handen vast. Ze waren warm. Ik zende haar kracht toe en wijsheid en wilde haar duidelijk maken, dat ik er voor haar zou zijn, wilde zijn.
Hoe moeilijk het zou worden, ik moest het vertrouwen winnen en haar helpen. Ze zat in de knoop met zichzelf. Ze had een gevecht aangegaan, wat ze niet alleen kon winnen.
Ik kon en mocht haar niet verliezen, niet nadat mijn dierbaarst bezit, zusje mij in de steek had gelaten.
Ik moest nu de kans om Lauren te helpen met beide handen aanpakken en er voor gaan!
Voor het eerst in mijn leven had ik een doel.
Lauren, haar stad binnendringen. Dat zou niet makkelijk worden, maar het zou lukken!

- - - - - - -

Ik had gezegd dat het 10 hoofdstukken zouden worden! Maar kdenk eigenlijk nog wel meer hoofdstukken! Xxx