กริ่งงงงงงงงงง(ฟังให้ดูเหมือนนาฬิกาปลุกนะค่ะ)
โอ้ย! อะไรอีกเนี่ย คนจะหลับจะนอนไอ้นาฬิกาบ้า
จะส่งเสียงดังทำไมยะ!?!
"อะไรอีกเนี่ย!"
ฉันรีบลุกขึ้นด้วยความงัวเงีย ก็เมื่อคืนกว่าจะได้นอน
เพราะกลับมาจากบ้านยัยยามิเสร็จก็ต้องทำงานที่หอบมาจากบริษัทอีก กว่าจะได้นอนก็เที่ยงคืนเศษๆ
แล้ว
"ไอ้นาฬิกาบ้าเอ้ย! กว่าฉันจะได้นอนนะแกรู้มั้ย!!"
แล้วนี่ฉันเป็นบ้าอะไรถึงด่านาฬิกาเนี่ย เฮ้อ...พอๆไป
อาบนํ้าทำงานดีกว่า
เฮ้ย! เกือบมาทำงานสายแหน่ะ...อีตาเคลวินจะว่ามั้
ยเนี่ย!
ก๊อกๆ
เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตแล้วฉันจึงเปิดประตูเขาไป
แต่เอ่อ...มัน
"เฮ้ยเธอ! ปรียาออกไปจากตัวฉันสักที!!"
ช่างเป็นภาพที่ชวนขนลุกจริงๆ ยัยอับปรีนั่งบนตักอี
ตาเคลวินที่กำลังผลักไสหล่อนให้ออกห่าง แหม..มือ
นี่ชาติก่อนเป็นปลาหมึกหรอย่ะ
"อุ้ย โทษทีนะ ฉันว่าฉันออกไปก่อนดีกว่าเนอะ^_^"
ฉันกำลังจะก้าวขาออกจากห้องแต่ก็ต้องตัวปลิวไปปะทะกับหน้าอกของเคลวิน นายทำบ้าอะไรเนี่ย!?
"นี่นายเล่นบ้าอะไร"
ฉันถามเขาเสียงเขียว ให้ตายสิ!อยากเห็นยัยนี่กับฉั
นตบกันมากรึไงกันห๊ะ!
"ฉันไม่ได้เล่น แต่ฉันจะทำให้ปรียาออกไป"
ฉันก็เข้าใจน่ะนะว่าเขาอยากให้ยัยนี่ออกไป แต่ทำไ
มต้องมากอดฉันด้วยเล่า!!!
"เคล!คุณกอดนังนี่งั้นหรอค่ะ"
ยัยปรียามองมาทางฉันด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะ
เดินมากระชากฉันออกจากเคลวิน มันจะมากไปล่ะ
แล้วฉันจะยืนนิ่งๆทำไมล่ะ
"นี่เธอ...จะกระชากฉันทำไมย่ะ"
ฉันถามยัยปรียาเสียงเรียบพลางจ้องหน้ายัยนี่อย่างไม่พอใจ กระชากไปได้คนนะไม่ใช่สิ่งของ
