โอ้ย! ฉันล่ะเครียด จะทำยังไงให้อีตานั่น เอ่อ...มารุก
ฉันก่อนน่ะ
"แกเป็นอะไรว่ะชา ฉันสองคนเห็นแกนั่งถอนหายใจ
นานแล้วนะ มีอะไรหรือเปล่า..."
ฉันเหลือบตามองยัยยามินิดหน่อยก่อนจะถอนหายใจต่อ
"เอ้า! ถอนหายใจอย่างนี้มันจะรู้เรื่องมั้ย?"
ยัยยามิเอ็ดฉันเบาๆ ฉันเพิ่งสังเกตใต้ตามันนะว่า เหมื
อนมันจะร้องไห้ทั้งคืนนะนั่น
"เครียดนิดหน่อยน่ะ แล้วแกล่ะยามิ ร้องไห้ทั้งคืนเล
ยใช่มั้ย?"
ฉันตอบแบบปัดๆและถามมันกลับ
"ก็ประมาณนั้นแหละ ฉันเองก็พอรู้มาบ้างแล้วว่าเรื่อ
งที่ชวนไปกินข้าวที่ห้างฯ น่ะมันเป็นแผนพวกแก"
เฮ้ย! มันรู้ได้ไงว่ะ หรือยัยเคธจะบอก ฉันรีบหันไปม
องยัยเคธประมาณว่า แกบอกมันหรอ ซึ่งได้การส่าย
หน้าเบาๆจากมัน
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน แล้วแกเครียดเรื่องอะไรชา"
ยัยเคธไอ้เพื่อนคนนี้นี่ ทำไมแกไม่ลืมอีก!
"ก็...คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงให้ผู้ชายรุกก่อนน่ะสิ"
ฉันตอบยัยเพื่อนตัวดีทั้งสองเสียงอ่อย แต่ยัยเพื่อน
ฉันมันดันอมยิ้มแปลกๆ แต่ฉันไม่ขำนะ!!T^T
"แกแปลกไปนะชา"
แปลกตรงไหน ฉันก็ว่าฉันปกติดีทุกอย่างนะ
"แปลกไปตรงที่ แกไม่เคยที่จะอยากให้ผู้ชายคนไ
หนมารุกก่อนเลย แต่นี่ไม่...แกพยายามที่จะทำ
ให้เคลวินรุกก่อนผิดวิสัยแกว่ะ"
เฮ้ยๆ! มันจะบอกฉันว่าฉันเริ่มจะชอบนายนั่นขึ้นมา
แล้วอย่างนั้นหรอ!? เป็นไปไม่ได้อย่างแรงค่ะ
"ฉันแค่...อยากเอาชนะอีตานั่นก็เท่านั้นแหละย่ะ"
ฉันรีบสวนยัยเคธไปแบบทันควัน จนมันหลุดหัวเราะ
ออกมา หน้าฉันมันตลกมาหรอ-_-?
"โอ้ย! ยัยชาแกนี่โง่ว่ะแค่นี้ก็ดูไม่ออกว่าแก อุ๊บ!"
"ยัยยามิ กินเค้กเข้าไปเลยอย่าพูดมาก"
