|| In The End || Ginny Weasley (Türkçe)

...Donuklaştım...

Donuklaştım.

Dünyaya donuklaştım,

Kendime donuklaştım.

****

En sonunda mezun oldum.

Seremoni boyunca anılar ile dost oldum.

Konuşmanın bazılarını algılayabildim o kadar.

Haftalar geçti. Holyhead Harpies beni oyuncu olarak almak istediler.

En büyük ikinci hayalimdi bu.

Birincisinin asla gerçek olamayacağını biliyordum bu yüzden buna tutunuyordum.

Ama çok uzun sürmedi...

Dalgındım. Tek sorun buydu.

Maçı kazanansak ya da kaybetsek, yere ayak bastığımda beni öpecek bir Harry'm yoktu. Üzülmememi sağlayacak Harry'm yoktu. Quidditch bile sadece o ve- onlar ve anlarından ibaretti artık.

Ben bunları düşünürken birçok bludger'a hedef oluyor, aşağı düşerken bile o bludger'ı Fred'in atmış olmasını diliyorum...

Bu nedenle bıraktım.

Başta itiraz ettiler. Onlarla çok yakın arkadaş olmuştuk. Beni anlamları biraz zaman aldı...

Günlerimi içerek geçiriyordum.

Bulabildiğim herşeyi içiyordum.

Beni sakinleştiriyordu. Etrafımda neler olduğunu görmezden gelmeme yardım ediyordu. Tekrar ben olmama yardım ediyordu.

En azından kısmen ben olmama...

Yeni bir yerde yaşama gereği duydum. Ailemle konuştum. Çok fazla ısrar ettiler kalmam için. Ama orada kalarak sadece onları daha fazla üzmüş oluyordum.

Ailem beni her fırsatta ziyaret ediyordu. Özellikle annem ve Hermione.

O ve Ron okul biter bitmez nişanlanmışlardı. Beraber yaşıyorlardı.

Yavaş yavaş herkes Kovuk'tan taşınıyordu sanki. Onlar olmadan ev gibi hissettirmiyordu. Çok yabancıydı...

Ama tek yaşamak sandığım kadar kolay değildi. Çok fazla sorumluluk...

Neyse ki bir gün beni ziyarete geldi. Destin yani. Daha o birşey diyemeden o sözler döküldü dudaklarımdan.

"Benimle yaşamak ister misin?"

Bir hafta sonra tamamen yerleşmişti. İkimiz de çok uzun bir süre sonra ilk defa mutluyduk. Küçük çocuklar gibi evin içinde bir oraya bir buraya zıplayıp duruyorduk.

Daha az içmeye başlamıştım ama hala yeterli değildi. Beni durdurmak için çok çabalıyorlardı. Ama durmak istemiyordum. Neden durmam gereksin ki?

Küçük bir kızken, sürekli içen sarhoş insanların yanından geçtiğimi hatırlıyorum. Midemi bulandırıyorlardı.

Şimdi ise neden içtiklerini biliyorum. Onları anlıyorum.

Kendimle gurur duymuyorum.

Ama durmak istemiyorum...

****

Donuklaştım.

Gerçekliğe donuklaştım,

Hayata donuklaştım...