Het onbekende meisje

Hoofdstuk 7 ~ Meneer Bronk

Ik stapte mijn bed in. Het was 10 uur 's avonds. Ik had alle toetsen al nagekeken en de helft al ingevoerd. Maar ik kon me niet goed concentreren, Benjamin. Mijn gedachten gingen de hele tijd zijn kant op.
Hij was een leuke, sportieve jongen. Ik wist niet heel veel van hem. Hij was in bepaalde opzichten ook op zichzelf.
Tot vandaag ik eindelijk tegen hem of met hem had gepraat.
Alleen waren we nog niet verder gekomen. Zijn ogen hadden het verteld, het zou mis kunnen lopen als er meer mensen het te weten zouden komen.
Voor mij was het ook een risico, want ik was ook maar eens mens die ook kon schrikken en soms niet wist hoe ik dingen moest oplossen. Alleen het feit dat ze iemand hadden om mee te praten kon soms opluchten, maar bij David niet.
"Felix!"
De deur ging open en mijn zus, Mendy, kwam binnen.
Ik ging uit mijn bed en keek ze vragend aan. Ze was nog nooit 's avonds naar me toe gekomen.
"Uhmm, heb je even tijd? Of wil je al gaan slapen?"
Ik schudde mijn hoofd. We waren samen met onze ouders nu thuis.
Onze oudste zus Nadine was vorig jaar getrouwd. Ik was nu 25 en had nog geen relatie of verkering. Mijn zus Mendy ook niet.
"Ik heb de tijd, vertel maar."
Ze ging bij me op bed zitten en keek wreef met haar hand over de deken.
"Bedoel het niet verkeerd, maar heb jij nog wel eens wat van je jeugdliefde gehoord? Jeanine."
Mijn mond viel open, typisch mijn zus, geen blad voor de mond nemen.
"Als je komt om me uit te horen! Maar om eerlijk te zijn, nee."
Haar mond vormde een O en haar ogen werden groot.
"Waarom is dat toen stuk gegaan?"
Ik dacht diep na? Zelf had ik er ook over na gedacht, waarom? Ik was 17 en zij was 16, toen het uitging we hadden vanaf toen ik 14 was en hadden elkaar via gemeenschappelijke vrienden leren kennen.
"Die middag toen ze het uitmaakte kwam ze huilend en bang naar mij toe en zei dat er wat was gebeurd waardoor we niet verder konden."
"Heb je haar uitgescholden?"
Ik schudde zelfverzekerd mijn hoofd.
"Nee, ik was wel boos, maar dan zou ze nog gekker zijn geworden op dat moment! Ik ben blij dat ik niet ben uitgeschoten! Zou ik alleen maar spijt van hebben!"
Mendy knikte. Ik keek haar fronsend aan. Waarom wilde ze dat weten?
"Je bent nogal nieuwsgierig."
Ze knikte en zei toen onverschillig:
"Jullie relatie is al 8 jaar uit. Mis je haar?"
"Verschillend, soms wel! Maar er zal heus een ander meisje op mijn weg komen. Dus?"
Mijn zus stond op en liep weg. Ze keek nog naar achteren en zei zachtjes:
"Slaap lekker broertje."
"Jij ook!"
Ze liep weg en sloot de deur. Haar blik op mij maakte mij nieuwsgierig, alsof ze wat wilde vertellen maar liever wilde dat ik het vroeg.
Ik ging even terug liggen op mijn bed en legde mijn hoofd op het kussen.
Jeanine.
Ik keek naar het plafond. Zij woonde in Amstelveen en ik in Groningen. Tot mijn ouders 4 jaar terug besloten te verhuizen naar Breda ik ging mee en gaf nu les op het Mgr Frencken College.
Ik wist niet waar ze woonde nu. Ze zou nu 24 zijn? Al getrouwd of misschien zelf kinderen? Of nog studeren?
Ik wist haar oude huis nog. Haar gezellige familie. Ze had een broertje en twee zusjes. Niemand had FB, of social media.
Jeanine was een lief en zacht meisje. Haar stem was een fluistering, heel netjes en rustig.
Ze was heel rustig, ze was nooit boos. En als ik boos was en het vertelde zei ze nooit: "Ga bij een ander je verhalen vertellen!"
Ze sloeg een arm om me heen en luisterde. Nooit had ze het doorverteld.
Ik stond op, toch naar mijn zus toe. Mendy haar kamer was naast de mijne. Ik klopte op de deur. Het was al kwart voor elf.
"Ja! Felix!"
Ik opende de deur en ze zat in haar zitzak.
"Heey!"
Ik liep de kamer binnen naar haar bed en plofte neer.
"Weet jij meer van Jeanine af?"
Ze ontweek mijn blik en deed haarbos dicht.
"Mendy! Niet zo schijnheilig doen!"
Ze keek mij recht aan en knikte langzaam.
"Wat dan?" vroeg ik.
"Er was pas een meisje voor een sollicitatiegesprek. Ze heette Margreeth."
Ik liet elk woord op me inwerken.
"Ze werkt er nu een paar maanden. Een hele aardige dame. Netjes, maar wel erg rustig. En alsof ze iets verzwijgt."
Het bleef stil. Mendy keek naar de maan. Ze had tranen in haar ogen.
"Ze vroeg een poosje terug of ik met haar meeging. We trekken samen veel op.. We dronken wat en gingen shoppen tot we aan een ijsje zaten vertelde ze over het gezin waar ze uitkwam. Ze was eerst nog teruggetrokken, maar later vertelde ze meer, en kwam ik tot de ontdekking dat ze een zusje is van Jeanine."
Mendy sloot haar mond. Ze keek mij vragend aan. Ik stond op en ging voor haar zitten. Ze zakte op de grond en we zaten net als vroeger verhalen te vertellen.
"Ze zei dat ze wist dat ik een zus van je was. Voordat ik kon vragen hoe het met Jeanine ging begon ze er zelf over."
"En?" vroeg ik onzeker.
"Niet goed." Mendy haar stem klonk hees. Ze schudde haar hoofd.
"Ze zei dat iedereen thuis zorgen om haar maakte."
Ik wreef met mijn hand over mijn kin. Mijn hart deed pijn, het ging niet goed.
"Waarom zorgen is ze depressief?" vroeg ik aarzelend.
"Ik vroeg dat ook, maar ze zei dat ze had beloofd aan haar zus om niets te zeggen."
Vreemd! Ik peinsde.
"Waarom zoekt ze helemaal in Breda werk?"
"Ze wonen in Oosterhout, sinds een anderhalf jaar."
Ik schrok. Ze woonde nog geen 15 kilometer van mij vandaan.
"Dat wist ik niet."
"Ik ook niet."
"Maar jij zei toch dat die een zusje hadden."
Ik knikte die was ondertussen ook rond de 16 of 17.
"Waar zit die op school? Ik dacht zelf bij jou op het Mgr Frencken College."
Opeens vielen alle stukjes op elkaar.
"Ik weet alleen niet hoe ze heette dat zusje."
"Je weet hun achternaam toch? Zoek ze anders op!"
Ik keek mijn zusje dankbaar aan. Ze knikte en stond op. Ik volgde haar.
"Broer, sterkte hé! En je mag altijd even komen!"
Ze pakte voorzichtig mijn hand vast. Omdat ze wist dat ik niet van al dat kleffe hield. Ik kneep stevig in haar hand.
"Bedankt! Kom hier!"
Ik trok haar tegen me aan en juichte dat ik meer en zekerheid wist. Ik legde mijn kin op haar hoofd, terwijl ik dacht aan alles.
"Fee! Niets tegen anderen zeggen hè!"
Ik knikte en liet haar los en ging naar mijn eigen kamer toe. Ik opende mijn laptop en had hem gelukkig nog niet afgesloten en zocht Magister op.
Langzaam typte ik: Bergmans in. En ik zag 1 leerling die zo heette met de achternaam.
"Lauren Bergmans." fluisterde ik zachtjes.
Ik vergrootte de foto en tuurde. Ze zat bij klas H4C. Mevrouw Van Leiden haar mentor. Ik had die klas niet, pas over twee weken zou ik die voorlopig krijgen, omdat Meneer Duin wegging.
Zou zij mij herkennen? Ik tuurde nog beter naar de foto, ze was veranderd alleen haar ogen niet, die stonden niet meer ondeugend, heel erg verdrietig.
Ik hield me voor dat ik normaal zou moeten doen tegen haar. En zolang zij mij niet zou herkennen mezelf absoluut niet verraden.
Zolang ik dat volhield.
Ze leek op Jeanine. Haar kleur haar.