Een meisje en haar (geheime) leven.

Pauze

Hoofdstuk 26

-Steven-
Het idee van Rosa was goed. inderdaad. De ruimte leek opener en knussen. En ook nog wel een beetje lichter. Ze waren pas half weg maar je kon het al zien. Ze hadden besloten om een pauze te houden. Nu zaten ze met zijn drieën in een grasveldje tussen de bomen. Rosa lag met haar hoofd op zijn been en keek hem aan. Steven? Hmmm? Denk je dat het mooi word? Steven keek naar beneden en keek recht in haar mooie ogen. Ja, zei hij. Het was erg slim om maar twee muren te verven. De andere zijn nu nog hout maar het geeft een rustieke uitstraling. Nadat hij dat gezecht had verscheen er een glimlach om haar lippen. Hij kon het niet helpen. Hij moest ook glimlachen. Dylan (Die bij Rosa's voeten zat) keek naar hun. Hij wist wat die blik betekende dus glimlachte hij naar hem. Was het zo erg als hij even gezellig aan het doen was met Rosa? Nah, hij kon zich er niet druk over maken en liet zich op zijn armen achterover in het gras zakken. Hij keek naar de voorbij drijvende wolken. Hey, zei Rosa oppeens. Die wolk lijkt op een eend! Steven speurde de lucht af en vond hem. Hij leek inderdaad verdacht veel op een eend. Behalve dat hij een poot mistte. Dylan zag dat blijkbaar ook want hij vroeg aan Rosa: Hij mist een poot, is hij nu niet zielig? Rosa dacht daar even over na. Ligt eraan hoe de eend er mee omgaat. Als hij gewoon doorgaat met zijn leven valt het wel mee. Als hij zielig in een hoekje gaat zitten en zielig gaat doen..  nou, dan is hij zielig! Steven en Dylan schoten in de lach. Tuurlijk! Zei Steven sarcastisch. Rosa haalde haar schouders op en trok zich niks van zijn opmerking aan. Ze draaide zich op haar zij en.sloot haar ogen. Stevn zag gewoon dat ze genoot van de warme zon. Dylan rekte zich uit en ging ook in de zon liggen. Haha, vampiers en zonlicht kunnen niet samen. Wat een giller. Het was allemaal onzin. Tuurlijk als ze te lang in de zon liggen verbranden ze. Maar dat doet hij ook. Vampiers dronken bloed. Oké, raar. Maar meer ook niet. Het was niet dat ze hun 'slachttoffer' doden. Nou ja, volbloed vampiers niet. Als hij terug denkt aan de ruzie in Rosa's kamer snapt hij niet eens waarom hij zo boos werd. Dylan zou zoiets nooit doen. Dylan had die avond in het bos gelijkgehad. Hij was de gene die hun vriendschap met Rosa op het spel had gezet.. Hij had er nu nog steeds een beetje spijt van. Maarja, wat gebeurt was, was gebeurt. En bovendien waren ze nog steeds bevriend met Rosa. Ookal wist ze dat hun monsters waren. Het maakte haar niet uit. Dylan was gewoon Dylan en hij was gewoon Steven. Meer niet. Net zoals voor hem Rosa gewoon Rosa was.

-Dylan-
Rosa lag met haar hoofd op Steven zijn been. Hij werd gek van jaloezie toen Steven haar aan het lachen maakte. Het was om gestoord van te worden. Hij kon niet met zijn gevoelens overweg. Hij schudde zijn hoofd en liet zich achterover oo het gras vallen. Hij wreef met zijn handen door zijn gezicht en sloot zijn ogen. Vervolgens laat hij de warmte van de zon tot hem doordringen. Het was een fijn gevoel...

Dylan.... Dylan?!  Langzaam opende hij zijn ogen. Hij keek recht in het lachende gezicht van Rosa. Heeey, slaapkop. Zei ze lachend. Blijkbaar was hij ingedommeld. Hij stond op en klopte zijn kleren af. Zullen we weer verder gaan? Vroeg Rosa. Hij knikte. Niemand kon zo'n lief meisje toch iets weigeren?