The Lost Brother...

Ο Παύλος ειναι ένα δεκαεξαχρονο αγορι που μένει μόνος με τον πατέρα του σε μια μικρη πόλη το Ντεμβελ.Ολα φαίνονται φυσιολογικά μέχρι που στα γενέθλια του ανακαλύπτει κατι συγκλονιστικό.Ειναι μάγος και ο ισχυρότερος μάλιστα που γνώρισε ποτε ο κόσμος.Η μητέρα του,η Εσθερ και ο σκοπός του να σκοτώσει τα 5 αδέλφια του,τους πρώτους βρυκόλακες που δημιουργήθηκαν ποτε.Ετσι μαζι με δυο φίλους του,την Αλεξ και τον Πανο, πηγαίνουν στο Mystic Falls όπου εκει θα συναντήσουν πράγματα που δεν περίμεναν.Εκει ο Παύλος θα μάθει οτι η μαγεία έχει την καλη και την κακή της πλευρά,θα ερωτευτεί,θα κάνει νέους φίλους αλλα οταν έρθει η ωρα της κρίσης θα πρεπει να επιλέξει.Θα πρεπει να επιλέξει είτε να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε και πέθαναν πολυ άνθρωποι προσπαθώντας να τον πετύχουν είτε θα επιλέξει να ακούσει τους φίλους του.Ομως οι συνέπειες θα ειναι δυσάρεστες...Μια δραματική ιστορία μυστηρίου που μας δείχνει τις καλές και κακές πλευρές του κάθε ανθρώπου,με συνταρακτικα γεγονότα και ενα τελος που κανεις δεν περιμενει.

Η Μοίρα.Αραγε ποια ειναι η μοιρα κάθε ανθρώπου;Μπορούμε να ξεφύγουμε απο αυτην ή θα μας ακολουθεί για ΠΑΝΤΑ;Παλια οι άνθρωποι πίστευαν οτι η μοιρα ειναι που καθορίζει τη ζωη τους και αν ξέφυγαν απο αυτην τοτε τιμωρούνταν.Ομως υπάρχουν περιστάσεις που η μοιρα μας οδηγεί να κανουμε κατι κακο κατι που δεν θελουμε,ειναι αντίθετο με ολα οσα ξέρουμε και πιστεύουμε.Τοτε τι πρεπει να κανουμε πραγματικα;Να ακούσουμε την καρδια μας ή το μυαλο μας;

PART ONE:The Secret

Ειχα για άλλη μια φορα βυθιστεί στις σκέψεις μου.Οπως παντα δεν ειχα καμία όρεξη να ακούσω το μάθημα.Μα πραγματικα σε τι θα μου χρειάζοντουσαν ολα αυτα;Παντα έλεγα πως η ιστορία ειναι το χειρότερο μάθημα και πως να ασχολησαι με πράγματα που έγιναν στο παρελθόν δεν θα σε βγάλει κάπου.-Κύριε Ρακφαλ,νομίζω οτι αυτα που λέμε για τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δεν σας φαίνονται και τόσο ανούσια! μου είπε ο καθηγητής μου με ενα ειρωνικό ύφος.-Ε συγγνωμη κύριε.Παραφερθηκα... του ειπα εγω.Αυτος ημουν εγω ο Παύλος Ρακφαλ.Ενας μέτριος μαθητής που ομως ολοι οι καθηγητές υποστήριζαν οτι ημουν πολυ έξυπνος και πως αν διάβαζα λιγο ακόμη θα γινομουν ιδιοφυια.Αλλα εγω δεν πίστευα στη δύναμη της γνώσης.Επιτελους μετα απο αρκετή ώρα χτύπησε το κουδούνι για σχολασμα.-Παύλο μπορω να σου μιλήσω λιγο... μου είπε ο καθηγητής της ιστορίας μου ενω ημουν έτοιμος να φύγω.-Βεβαίως κύριε... του είπα με ενα κατσουφιασμενο ύφος.-Τωρα τελευταία εχεις αρχίσει να μην παρακολουθείς καθόλου στο μάθημα!Παλια ήσουν ενας άριστος μαθητής.Πες μου τι σε απασχολεί; με ρώτησε ο καθηγητής.-Οχι τίποτα κύριε,ειμαι εντάξει... του απάντησα εγω.-Μηπως ειναι το θέμα της μητέρας σου; με ρώτησε ο καθηγητής και φάνηκε οτι την επόμενη στιγμη το μετάνιωσε.-Δεν με νοιάζει για τη μητέρα μου!Με εγκαταλείψε οταν γεννήθηκα παιδια και το ξεπερασα για αυτο μην ανακατεβεστε στα οικογενειακά μου! του είπα εγω θυμωμένος και βγήκα απο την αίθουσα.Μα με ποιο δικαίωμα τολμούσε να ρωτάει κατι τέτοιο!Λες και νοιάζεται πραγματικα για εμενα!Επέστρεψα στο σπίτι μου και χτύπησα πίσω μου την πόρτα.-Πως πήγε το σχολείο; με ρώτησε ο πατέρας μου καθως διαβαζε την εφημερίδα του.-Καλα! του απάντησα εγω νευριασμενος και πεταξα τη τσάντα μου.Μπαμπα θελω να μου απαντήσεις σε κατι ειλικρινά.-Σε τι παιδι μου; με ρώτησε ο πατέρας μου.-Θελω να μάθω την αληθεια για τη μαμά μου!Ειμαι πια μεγάλος!Αυριο γίνομαι 16 και δικαιουμε να ξέρω! του είπα εγω και πηγα και καθησα διπλα του.-Σου εχω πει.Μας εγκατέλειψε... μου είπε ο πατέρας μου και άφησε την εφημερίδα.-Ξερεις την βλέπω σχεδόν κάθε μέρα στον ύπνο μου.Ειναι σαν να θέλει να μου πει κατι! του είπα εγω.-Ειναι απλα οτι σου λείπει... είπε ο πατέρας μου.-Καλα... του είπα εγω και εφυγα.Ειδα τον πατέρα μου να κοιτάει το πάτωμα σκεπτικος.Κατι μου έκρυβε ημουν σιγουρος!

*ΒΡΑΔΥ*

Ξαπλωσα στο κρεβάτι μου και ετοιμαστηκα να κοιμηθω.Η ώρα ηταν περασμένες δώδεκα.Εκλεισα το φως και εκλεισα τα ματια μου.-Παύλο... άκουσα ξαφνικα μια μυστηριώδης φωνη.Ανοιξα τα φώτα εντρομος για να δω απο που προερχόταν η φωνη.Κανεις ομως δεν υπήρχε στο δωμάτιο.-Πρεπει να σου μιλήσω... ξανα άκουσα τη φωνη.Κοιταξα ξανα γύρω μου.-Οποιος και αν εισαι φανερωσου! φωναξα εγω.-Παύλο,παιδι μου,εγω ειμαι... είπε ξανα η φωνη.Αυτο δεν μπορούσε να συνέβαινε,ηταν αδύνατο.Θα αναγνωριζα παντου αυτη τη φωνη.-Μαμα; φωναξα εγω και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απο τα ματια μου.