Oturmuş evde çizgi film izliyordum. Saat 5 olmuş akşam ki film için yiyecek bir şeyler almam lazımdı. Büyük evde artık sadece bana yer vardı. 2 yıl önce kitlediğim sadece o tarihte açtığım kapının onunden gecerken duraksadim. Gercekten zaman cabuk geciyordu.
Odama girip sandalyedeki pantolonumdan parami aldim. Ekim aylarindaydik. Hirkami giyip markete doğru yürümeye başladım. Yiyeceklerimi aldiktan sonra cocuk parkında ki banklardan birine oturdum. Bombostu. Aynı kafamdakiler gibi.
Zaten hangi aklı başında insan bu havada parka gelirdi ki. Ben geliyordum. Deli gibi bakanlar oluyo ama kimse icimden ne geçtiğini bilmiyo. Parkın köşesindeki sokak hayvanlarının yemini koyup, su dolduracaktim. Birisi benden önce davranmış herşeyi halletmisti.
Arkadan bir ses;
"Merak etme bu sefer ben hallettim. Her gun gelip yem birakmandaki amaç ne?"
"Küçüklükten beri sözüm var. Ya senin burda m isin var?" Kıyafetlerine bakılırsa o adonisler için biraz uğraşmış olmalı. Zengin zuppenjn teki gibi duruyordu.
"Hadi ama bay havalı buraya kiz tavlamak icin gelmediniz heralde."
Etrafımı dönüp birilerini aramış gibi yaptım. "Ben burda kız göremiyorum onları etkilemek icinse lütfen gidip yakisikliliginla etkile. Artık bu haller sokmuyo."
"Sen bana laf yetistirecegine önce yerdeki su kabini dokmeeden doldursan bayan dikkatsiz."
Bidahakine dikkat ederim bay kasılmış. Artık daha lakaplar a devam etmiceksek görüşürüz.
"Görüşürüz." Onunden gecerken elini uzatti. "Yankı."
Bende bayan dikkatsiz memnun oldum diyip oradan uzaklaştım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Katil Karamelim
Подростковая литератураPlan kusursuzdu. Tesadüf gibi gözükmesi lazımdı. Tek yapmam gereken heyecanlanmamam ve şirin gözükmemdi. Kendimi sevdirirsem olaylar ip söküğü gibi devam edecekti. Şimdi sakin ol ve içten gülümseme yolla. Kimse somurtkan insanlari sevmez. "O böyle...
