Vriendinnen Bestaan Niet.

35

Ik knipper even met mijn ogen om te kijken of het werkelijk deze persoon is. Ik wend mijn blik af en richt mijn blik naar beneden.

Als ik besef dat ik een hoodie van barbie aan heb ren ik gelijk naar mijn kamer waar ik de deur kei hard achter me dicht sla.

Ik ren naar mijn bed en ga met mijn hoofd onder de dekens liggen. Kon hij mij niet waarschuwen dat er nog iemand beneden was? Abdel de timing is altijd verkeerd.

Even later hoor ik zachtjes geklop op de deur. Als ik niks zegt klopt diegene harder. Ik probeer stil te blijven.

Als ik denk dat diegene weg is hoor ik mijn deur open gaan.

"Aicha?"

Mijn hele lichaam krijgt kippenvel en dat alleen om hoe hij mijn naam uit spreekt. Ik zeg nog steeds niks en probeer mijn adem in te houden.

Opnieuw zegt hij mijn naam maar ik blijf stil. Als ik voel dat mijn bed zakt weet ik zeker dat hij niet weg gaat tot dat ik wat terug gezegd heb.

Heel zacht fluister ik een ja maar net hard genoeg dat hij het heeft gehoord.

"Kom je naar beneden Abdel heeft eten voor je gemaakt en het is belangrijk dat je eet".

"Ja ik kom geef me even een paar minuten".

Hij liep zonder nog wat te zeggen mijn kamer uit. Stiekem hoopte ik dat hij wat anders zou zeggen maar hij zei niks alleen dat ik naar beneden moest komen.

Zou ik gewoon zo naar beneden gaan? Het boeide hem toch niet hoe ik er uit zag aangezien hij alleen dat zei.

Vol teleurstelling liep ik in mijn barbie hoodie en mijn haren die ontploft waren naar beneden naar de eettafel.

Ik kreeg een bord met eten voor me neus en begon zwijgzaam te eten. Het was niet echt te eten maar ik wist dat hij zijn best voor mij had gedaan.

"En hoe smaakt het Aicha? vroeg Abdel aan mij.

Ik fluisterde er een goed uit en zag hem knikken. Het was wel erg ongemakkelijk en dat wist Abdel ook.

Ik keek van mijn bord op en keek in de ogen van Hicham.

Waarom keek hij mij zo raar aan. Zijn ogen stonden leeg, alsof er niets door hem heen ging. Alsof hij geen vreugde in zijn lichaam meer had.

Het rare was dat ik meestal van uit zijn ogen kon bepalen hoe hij zich voelde, maar doordat ze zo leeg stonden kon ik moeilijk inschatten wat er door hem heen ging.

Snel wende ik mijn blik weer naar mijn bord. Terwijl ik verder at zag ik dat Hicham op stond en weg liep.

"Maak je maar geen zorgen Aicha, je kan hier zo lang blijven als je wilt".

Ik knik dankbaar en schenk Abdel een glimlach.

"Ik denk dat ik even langs yemma ga dalijk".

"Hoe wil je gaan?"

"Ik ga denk ik met de bus"

"Nee dat is te gevaarlijk je gaat niet met de bus".

"Abdel je doet net alsof ik weer 10 ben en zo ver is het niet".

Hicham loopt net de kamer binnen als Abdel zegt dat hij mij moet brengen. Ik zie Hicham zijn schouders op en neer halen en een oké mompelen.

Ik keek Abdel aan met een opgetrokken wenkbrauw. Meende hij dit serieus? Hicham wilde het vast niet eens en nu moest hij van Abdel mij brengen.

Ik besloot om een trainingspak van Abdel te pakken en aan te doen. Toen ik weer beneden was zag ik dat Hicham al klaar was en nam afscheid van Abdel.

Ik liep achter Hicham aan de auto in en maakte mijn gordel vast. Hij zette muziek op en ik leunde met mijn hoofd tegen het raam aan en keek naar buiten.

Dit gaat nog lang duren dacht ik. Na een tijdje gestaard te hebben voelde ik mijn telefoon in mijn zak trillen.

Ik pakte het uit mijn zak en zag dat ik een paar gemiste oproepen had en een paar berichten. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Hicham maar ik zag dat hij strak voor zich uit keek.

Toen we bij het ziekenhuis aan kwamen stapte ik uit en wilde weglopen toen Hicham zijn raam naar beneden deed.

"Moet ik je op halen?"

"Nee is goed zo ik pak de bus wel".

Hij zei oke en scheurde in zijn auto weg. Vroeger zou hij mij nooit alleen naar huis laten gaan maar dit keer boeide het hem niet.

Ik voelde mijn tranen al op komen. Waarom voelde ik me zo verdrietig? Nu wist ik tenminste wel hoe hij zich de afgelopen maanden/ jaren heeft gevoeld.

Ik liep met een raar gevoel in mijn maag het ziekenhuis binnen.

Wat ik niet wist was dat Hicham nog meer van mij hield als voor heen maar hij het niet wilde laten zien, omdat hij bang was dat ik zijn hart opnieuw zou gaan breken.