Μια λονδρέζικη ορχήστρα στοιχειώνει την ψυχή μου.
Βιολιά, βιόλες και τσέλο δακρύζουν μελωδικά.
Μια χορωδία συνοδεύει τη θλίψη.
Μια εικόνα μίζερη μετα την άλλη, μετα την άλλη, μετα την άλλη...
και τα κοράκια πετούν στο δωμάτιο ρυθμικά.
Είναι ο ήχος τόσο οικείος που αρνούμαι να δραπετευσω απο τη φυλακη του.
Εγινε η μελωδία ο σκοτεινός μου κλώνος.
Κλείνω τα παράθυρα, κλείνω τις δυο μου κόρες.
Ανασαίνω βαθιά.
Εισπνεω την ομίχλη.
Η καρδια μου παίζει την ενάτη του Μπετόβεν και με τη σκιά μου χορεύω αγκαλιά.
