A Perfect Game (voltooid)

51. 'Er is geen plek waar ik liever zou zijn.'

N/A.

Alweer? Ja, alweer. Wat kan ik anders zeggen dan dat Ryan een lekker ding is en ik het Anne niet kan kwalijk nemen dat ze hem veelvuldig lief heeft. ;)

Het volgende hoofdstuk bevat handelingen en beschrijvingen van een seksuele aard en zijn niet geschikt voor lezers onder de achttien.

51

De onderwerpen van de samenzwering bereiden zich elk op hun eigen manier voor op de wedstrijd van vanavond.

Ryan kwam extra vroeg om aan wat kleine puntjes te werken. Deze wedstrijd was van cruciaal belang. Hij had zijn teamgenoten eerder teleurgesteld. Hij had iets goed te maken!

Anne staarde naar de drie kaartjes die door een speciale koerier bij haar waren afgegeven.

Ze belde met het informatienummer en de telefoniste wist haar te vertellen dat door een computer kronkel de oorspronkelijke stoelen aan een ander waren doorverwezen. Nu boden ze andere stoelen aan en één extra als excuus voor de fout in reservering.

"Je vader en ik willen dolgraag mee", zei haar stralende moeder bij terugkomst.

"Echt waar?" zei Anne opgelucht.

Ze kroop haar moeder dankbaar aan. Ze wilde naar de wedstrijd omdat ze wist dat ondanks de kwelling die ze zou doorstaan als ze hem zag, dit niets was vergeleken met de pijn die ze zou voelen als ze niet ging.

"Trek je wel iets meer aan dan de laatste keer", zei Jacob droog.

"Elke man boven de vijftien zat met open mond naar je te staren. Er was in de rij voor het toilet zelfs een man die me feliciteerde met mijn uitstekende smaak."

Er kroop een blos op Anne's gezicht.

"Sorry, pa. Ik zal erop letten."

Op haar verzoek zouden ze vroeg vertrekken. Vlinders vlogen in haar buik zodra ze het stadion zag. Er liep een eindeloze stroom mensen naar binnen. Kijkend op hun kaartjes zocht ze de goede ingang. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Miguel Perez op een afstandje naar hen stond te kijken. Anne liep direct naar hem toe.

"Goedenavond, ms. Wijsman", zei de bewaker vriendelijk.

"Vertel eens, Miguel. Is het toeval dat ik jou overal waar ik ga tegenkom?"

De man lachte bij het horen van de ongeduldige ondertoon in haar stem.

"Gelooft u in toeval, ms. Wijsman?" vroeg hij geamuseerd.

"Nee, Miguel. Ik geloof wel in de bemoeizucht van de grote baas!"

"U bent een graag geziene gast. U kunt het de baas niet kwalijk nemen dat hij wil dat u hier veilig bent."

Beschaamd liet Anne haar hoofd iets zakken.

"Nee, natuurlijk niet. Bedankt, Miguel. Je inzet wordt zeer gewaardeerd."

"Dank u. Als u iets nodig hebt, zeg dit dan gerust. Ik ben altijd in de buurt."

Anne voelde zich op haar plaats gezet toen ze naar haar ouders terugkeerde. Zonder wat te zeggen lieten ze hun kaarten zien om zich daarna naar hun plaatsen te begeven. Zoekend daalden ze de treden af.

"Joe hoe, Anne!" hoorde ze achter haar.

Verrast draaide ze zich om en zag Judy naar haar zwaaien. Michael stond met een brede glimlach naast haar. Anne moest even slikken voordat ze kon reageren.

Ryan's ouders leken oprecht blij om haar te zien en Anne schaamde zich dat ze geen contact met hen had opgezocht, al was het alleen maar om even te laten weten dat het haar speet hoe alles was gelopen.