*Σηκωθείτε, πρώτη μέρα σχολείο!* φωνάζει η μαμά μου από τον κάτω όροφο ως συνήθως, γιατί ποιός ανεβαίνει πρωινιάτικα πάνω; Σηκώνομαι με ένα κουρασμένο αλλά ταυτόχρονα ενθουσιασμένο ύφος και ανοίγω την ντουλάπα. Αντε τώρα να αποφασίσεις τι θα φορέσεις. Καταλήγω σε μια ολόσωμη, μπλε, τιραντέ φόρμα σορτς, με πολλά πολλά μικρά λουλούδια.
Βγαίνω από το δωμάτιο και συναντώ την αδερφή μου η οποία είχε ντυθεί πολύ απλά και είχα αρχίσει να αισθάνομαι άβολα. Αδιαφορώ και πηγαίνω στην κουζίνα. Η μαμά είχε φτιάξει το αγαπημένο μας cake. Οπότε η μέρα ξεκίνησε ευχάριστα. Πρώτη μέρα σε ένα σχολείο που δεν θα ήξερα κανέναν εκτός από την αδερφή μου. Και τι γνώμη θα είχαν οι άλλοι για το νέο σνομπ κορίτσι που δεν είναι καν σνομπ αλλά το ύφος της τους κάνει να το πιστεύουν;
Παίρνουμε το λεωφορείο και μετά από περίπου 10' ειδα από μακριά το σχολείο. Εκεί μου κόπηκαν τα πόδια.
Κατεβαίνουμε και μπαίνουμε στο σχολείο. Περίπου 200 άγνωστα πρόσωπα μαζεμένα σε ένα προαύλιο. Ως συνήθως φτάσαμε τελευταία στιγμή οπότε χτύπησε το κουδούνι για αγιασμό.
Εμφανίστηκα στις γραμμές της τρίτης λυκείου και ΕΥΤΥΧΩΣ με βρήκε η αδερφή μου και μου είπε που να παω. Ακόμα δεν πήγα και για λίγο δεν έγινα ρεζίλι. Μετά τον αγιασμό, αφου μας είχαν κάνει πάλι μπάνιο και φέτος, μαζευτήκαμε σε τμήματα για να πάρουμε βιβλία. Κάθησα σε μια γωνία και περίμενα να ακούσω το όνομά μου. Ξαφνικά στάθηκαν γύρω μου μια παρέα κοριτσιών, γνωστές στο σχολείο ως οι σνομπ, στιλάτες, ντίβες που το μόνο που τους νοιάζει είναι να αρέσουν σε όλους. Δεν ασχολείθηκα αλλά τελικά άρχισαν να μου μιλάνε. Και γιατί οχι; Σνομπ δεν είμαι κι εγω; Χάρηκα ομως.
