Դավիթի մահվանից անցել է 4 տարի( երբ նա մահացավ ես 18 տարեկան էի): Հիմա 22 տարեկան եմ:Ամուսնացել եմ Արսենի հետ,մեր բակից էր:Նա ինձ շատ է սիրում,շատ ջերմ և սիրալիր էր վերաբերվում ինձ հետ...Հոգատար է.սակայն ես չէի կարողանում մոռանալ Դավիթին...նրա սերը...Չնայած Արսենին նույնպես սիրում եմ:Հիմա հղի եմ և սպասում ենք մեր փոքրիկի լույս աշխարհ գալուն:
Մի փոքր պատմեմ Արսենի մասին:Նա ունի շեկ մազեր, կանաչ աչքեր,ժպտերես և համակրելի է: 24 տարեկան է:
Մի օր այգում զբոսնելուց հանդիպեցի Գրեյգին:Գրկեցի ու կարծեցի թե Դավիթն է...Եվ նույնը նա մտածեց:Մենք միմյանցից ստացանք Դավիթի կարոտը:Երկար զրուցեցինք,քանի որ վաղուց չէինք տեսել:Գրեյգը ամուսնացել էր ուներ 2 դուստր' Էլիզաբեթը և Էլինան:
Իսկ սա Գրեյգի կինն է'Մարին:
Այնքան երջանիկ ընտանիք էին և ես շատ ուրախ էի Գրեյգի համար:
Անցավ ընդամենը 1 ամիս:Ծնվեց մեր փոքրիկը'տղա: Մի օր այգում իմ բալիկի հետ նստած էի:Ինձ մոտեցավ մի կին,ուշադիր նայեցի տիկին Աննան էր:Մոտեցավ համբուրեց և հարցրեց.
-Գաբբի ջան...ինչպես ես?:
-Լավ եմ տիկին Աննա դուք ինչպես եք?:
-Լավ եմ աղջիկս,-ասաց և նստեց կողքիս,-սա քո բալիկն է?
-Այո տիկին Աննա իմ տղան է...իմ և Արսենի,ամուսնուս անունը Արսեն է:
-Գաբբի ջան շատ ուրախ եմ քեզ համար,իսկ տղայիդ անունը ինչ է?
-...Դավիթ...
-Դավիթ...Ու նկատեցի որ աչքերից արցունքները գլորվեցին...Իմ աչքերց նույնպես:
Ահա իմ ԴավիթըԵս ամուսնացա Արսենի հետ սիրեցի նրան...Բայց Դավիթին երբեք չմոռացա...ԻՄ ԶԻՆՎՈՐ...
Ահա և վերջ սիրելիներս...Սա իմ երկրորդ գիրքն է...Գրեք ձեր կարծիքը ամբողջ պատմության մասին...Շնորհակալություն ընթերցելու և ուշադրության համար...Սիրում եմ բոլորիդ😍💋💕👑🎀