I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 44

Sofie's pov

Ik geef Louis een knuffel en hij loopt mijn kamer uit. Het is nu alweer twee weken geleden dat ik met Louis naar het graf van Mieke ben geweest. En het was echt waar, ze is echt dood. Sindsdien ben ik niet meer vooruit gegaan. Niall, Harry en Charlie wonen nog steeds in mijn huis. Louis komt elk bezoekuur, soms met Niall of Harry. Charlie is nog maar een keer mee geweest, toen Liam, Zayn en Perrie uit engeland kwamen. Ik eet nu nog minder dan eerst. Soms een broodje, als ik honger heb. Meer krijg ik gewoon niet weg. Energie heb ik ook niet meer, ik slaap bijna de hele dag door. Met de chemo gaan we wel gewoon door, dus zo'n beetje elke dag ben ik misselijk. Af en toe moet ik ook overgeven. Vraag me niet hoe, want er is nou niet veel in mijn maag wat er weer uit kan komen. Overmorgen is het precies een jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Als het mag wil ik weer met Louis naar de begraafplaats. Dat vraag ik me wel af, want ik heb lang niet zoveel energie meer als eerst. Als ik droom heb ik het gevoel alsof ik steeds verder weg ben van het bewustzijn. Alsof er een keer komt dat ik niet meer wakker wordt. Of het lijkt wel dat er een psychopaat bij me in de buurt blijft die me elk moment neer kan knallen. Of niet, maar je weet natuurlijk niet wat er gaat gebeuren. Ja of je moet een of andere waarzegger zijn met een raar jurkje aan en een hoofddoek, nee bedankt. Niks is zeker, mijn leven hangt aan een zijden draadje. Als het ook maar even verkeerd gaat breekt hij en stort ik naar beneden. Elke keer als het goed gaat komt er een nieuw draadje aan vast. Maar tegelijkertijd voelt het alsof ik steeds hoger weg vlieg. Als ik wakker ben, zweef ik gewoon. Maar als ik slaap, lijkt het alsof ik elke keer een klein stukje hoger, verder weg ga. Mijn ogen vallen dicht en ik zweef steeds hoger en hoger. Tot ik mijn bewustzijn verlies en ik me overgeef aan de slaap die mijn lichaam overneemt.

Louis' pov

Zachtjes klop ik op de deur van Sofie. Ze reageert niet dus doe ik de deur maar open. Ik kijk naar haar ogen, ze zijn gesloten. Ze ziet erg bleek. Zacht doe ik de deur dicht en loop naar haar bed. Ze slaapt nog steeds door en ik pak haar hand waar ik een kusje op geef. Hij voelt koud aan. Het is dat er een apparaat staat te piepen op haar hartslag anders had ik echt gedacht dat ze al weg was. Echt weg, voorgoed. Ik word er bang van, bij het idee dat ze binnenkort misschien wel dood zal gaan. Ik blijf een tijdje naar haar kijken. Haar mooie blonde krullen zijn steiler geworden en hangen een beetje slapjes over haar schouders heen. Haar lange donkere wimpers, die eigenlijk geen mascara nodig hebben. En dan haar lippen, zachtroze, vormen een hele kleine glimlach. Ookal heeft ze pijn, ze laat het niet goed merken. Dit meisje, hier ben ik voor gevallen. Ze heeft het al zo moeilijk gehad, misschien is het maar beter als ze het niet overleeft. Natuurlijk zou ik dat niet willen, maar het is onmenselijk dat ze nog niet gebroken is na iedereen die ze verloren heeft. Haar hand heb ik nog steeds tussen mijn handen geklemd. Langzaam wordt hij iets warmer. Haar oogleden beginnen te trillen en ze doet haar ogen open.  'Hey lou' zegt ze schor. 'Hey lieverd' zeg ik en kus haar lippen. Haar grote blauwe ogen staan waterig en staren me aan. 'Hoe voel je je?' vraag ik. 'Iets beter' zegt ze emotieloos. Ze staart een beetje voor zich uit. Ik kruip voorzichtig naast haar in bed en ze legt haar hoofd op mijn borst. Ik geef een kusje op haar hoofd en speel met haar haren. 'Wat nou als ik het niet red Lou? ik wil nog niet dood' fluistert ze opeens. Die kwam hard aan .. Een eenzame traan glijdt over mijn wang. 'Dat gebeurt niet, je wordt gewoon weer beter schat' zeg ik. Het klinkt niet overtuigend, eerders alsof ik elk moment in huilen kan uitbarsten. Maar dat is ook precies hoe ik me voel. Meer tranen stromen naar beneden en Sofie kijkt me schuldig aan. 'Niet huilen' fluistert ze en veegt een paar tranen bij me weg. 'Asjeblieft' smeekt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Ik kan toch niet zonder je, je mag niet doodgaan' fluister ik. 'Dat weet ik Lou, dat weet ik.' zegt ze zacht. Inmiddels stoppen de tranen niet meer. Ze pakt met beide handen mijn gezicht vast en drukt haar lippen op de mijne. 'Het komt wel goed, vertrouw me maar' zegt ze zachtjes. Ik knik en knuffel haar stevig. Haar ogen vallen bijna dicht en ik zing zachtjes een liedje