"โอเค ... เข้าใจแล้ว ใช่ ตอนนั้นฉันว่างพอดี ..."
นายน้อยบ้านเวย์นในชุดสูทสั่งตัดทรงพอดีตัวกำลังพูดคุยกับคนในปลายสายโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เรือนผมสีเข้มถูกจัดทรงเนี้ยบเป็นระเบียบ ใบหน้าคมสันแข็งแรงเริ่มมีตอหนวดขึ้นบาง ๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้รูปหน้าโดยรวมของชายหนุ่มดูแย่ลงแต่อย่างใด
อัลเฟรด เพนนีเวิร์ท ยืนคอยอยู่ด้านหลังพลางมองคนเป็นนายของตนอยู่อย่างเงียบ ๆ รอยยิ้มของบรูซ เวย์น กลายเป็นภาพที่หาดูได้ไม่ยากนักสำหรับเขา หลังจากเรื่องทุกอย่างจบลง และบรูซได้เริ่มสานสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคลาร์ก เคนท์ อย่างจริงจัง ...
คุณชายแห่งบ้านเวย์นก็ดูมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว นั่นดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่ดี
"ฉันมีประชุมถึงสี่โมงเย็น ซักห้าโมงค่อยเจอกันที่ร้านก็ได้" บรูซกล่าวกับหนุ่มนักหนังสือพิมพ์ร่างกำยำปลายสาย "ไว้เจอกันนะ"
มือหนากดวางสายโทรศัพท์ ก่อนจะเดินตรงมาหาผู้เป็นพ่อบ้านประจำกาย อัลเฟรดมุ่นคิ้วลงเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาไกล กระแอมไอเบา ๆ หนึ่งทีก่อนจะกล่าวขึ้นมา "ขออนุญาตนะครับ คุณหนูเวย์น"
อัลเฟรดยื่นมือขึ้นมาจัดเน็กไทของบรูซให้เข้าที่ ในขณะที่ปากก็พึมพำบ่นไปพลาง "ประชุมครั้งสำคัญแท้ ๆ นะครับคุณหนูเวย์น แถมคุณยังต้องไปหาคนสำคัญอีกนะ ผมคงไม่แม้แต่ปล่อยให้คุณออกไปทั้งที่เน็คไทยังเบี้ยว ๆ หรอก"
คนถูกต่อว่าหัวเราะในลำคอเบา ๆ "ขอบใจมากนะอัลเฟรด"
"ด้วยความยินดีครับ" รอยยิ้มบางแวบหนึ่งปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายสูงวัย "เอาล่ะ ทีนี้ควรรีบได้แล้ว มันคงไม่ดีแน่หากคุณไปสาย"
KAMU SEDANG MEMBACA
ONESHOT: TH
Cerita Pendekรวมเรื่องสั้นภาษาไทยนานาชนิด อุดมด้วยออริจินัล - ไปจนถึงแฟนฟิคชั่น
