Çocuktum.
İmkansız olmayan hayallerim vardı.
Çocukken imkansızlık neydi ?
Onu bile tanımlayamazdım.
İmkansızlıkla tanıştığımda anladım,çocukluğum uzaklardaydı.
Güzel zamanlardı o zamanlar,hiç yoktan sevmemiştim annemden başka kadın.
Çocukken aşık olmamıştım,eğlenceliydi be sürekli oyun oynardık.
Anlamıştım ilk defa kalemi elime alıp bir kadına satırlar döktüğümde,aşık olduğumu.
İşte imkansızlıkla ilk yüzleşmem.
O minik kadının bana bakması.
İlk alt edişimdi imkansızı çünkü aşık olmuştum bir kere.
Ne oldu be? Şimdi ne olucak dedim kendi kendime.
Aslında olan herşey çoktan olmuştum bile.
Bir şeyler bir şekilde oldu.
Ve o kadının gözleri bu sefer bana doldu.
Hiç bir şey imkansız gelmiyordu artık.
Aslında en zor kısmı,en imkansız kısmı daha gelmemiş bile.
Göre bilseydim o imkansızlığı sağ yumruğumu indirirdim üstüne.
Ama benim gözlerim ondan başka hiç bir şey görmüyordu.
İşte bu Tanrının bizi cezalandırma biçimiydi belkide.
Görebilirken bir şeyleri hiç bir şeyi göremezdik aslında.
Bu kadar acınasıydı durum.
Fakat ne oldu be? Neden kimse bana acımadı.
Göz yaşlarım parmaklarımdaki yaralara damladıkça hissettiğim acı bu gecede durdura biliyor satırları.
Ve işte bu gecede bundan dolayı nokta koyabiliyoruz...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küçük Bir Yalnızlık
PoezjaGecem gündüz,gündüzüm gece.. Kaybettiğim noktayı geçeli çok oldu.O yüzden onun anısına ve acısına yazmaya devam. En azından her gün yeniden ölmeyi bırakana kadar artık yeniden ayağa kalkamayana kadar..
