Redemption (Greek Translation)

Κεφάλαιο 76

Αν είστε μπερδεμένοι με το προηγούμενο και παραπροηγούμενο κεφάλαιο: Ο Harry και οι άλλοι πήγαν στους Σωτήρες (την κακιά ομάδα) επειδή ο Harry είχε δύο από τους δικούς τους (τον Michael και τον Calum) (τον Michael τον είδατε δεμένο, τον Calum θα δείτε που είναι) και όχι για να πάρουν προμήθειες. Αλλά αυτοί έχουν και κάτι του Harry...

-Alice

-:-:-:-

//1 ώρα πριν το περιστατικό//

"Μην φοβάσαι."

Κατάπια, η κίνηση με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο διψούσα. Το στόμα μου ήταν στεγνό, κάθε ανάσα έκανε τον λαιμό μου να πονάει. Το πίσω μέρος του κεφαλιού μου και λαιμού μου ξεχείλιζαν από πόνο αλλά αρνιόμουν να σηκώσω το κεφάλι μου και να δω τα μάτια του. Θα με κάνει πιο θυμωμένο παρά φοβισμένη ακόμη και αν ήδη έβραζα από μέσα μου, στο σώμα μου που έτρεμε.

"Απλά ελπίζω να μας δώσει αυτό που θέλουμε και μετά όλα καλά." Ο Ashton μου είπε, και έκατσε πίσω στην καρέκλα του. Καθόταν απέναντι μου σε ένα μικρό δωμάτιο στα δεξιά μου και υπήρχε μια κουζίνα στην άλλη μεριά του δωμάτιο όπου έδειχνε να μην έχει χρησιμοποιηθεί για πολύ καιρό.

"Όλα καλά;" επανέλαβα. Αυτός με έκανε να βήξω για λίγο. Κατάπια ξανά και καθάρισα τον λαιμό μου, κρατώντας τα μάτια μου στα παπούτσια μου. Τα μαλλιά μου κάλυπταν το μισό μου πρόσωπο, βοηθώντας με να αποφύγω το πρόσωπο του βασανιστή μου. Τα χέρια μου ήταν δεμένα μπροστά μου αλλά τα πόδια μου δεν ήταν. Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν λιπόθυμη αλλά όταν ξύπνησα σε αυτό το μέρος ένιωσα τόσο νυσταγμένη όσο όταν ξύπνησα και στο προηγούμενο σπίτι. "Δεν είμαι ηλίθια. Ο στόχος σου είναι να σκοτώνεις εγκληματίες--που βρίσκω συγκλονιστικό παρεμπιπτώντος,--" σήκωσα το κεφάλι μου για να ξεκουραστεί στον τοίχο και μπορούσα να δω το πρόσωπο του, "--δεν θα μας αφήσεις ήσυχους."

Ο Ashton είχε ένα άσπρο ύφασμα καλυμμένο γύρω στο χέρι του, μια συγκεκριμένη περιοχή ήταν γεμάτη αίμα. Είχε ένα πρόσωπο που έδειχνε ότι θα προτιμούσε να ήταν οπουδήποτε αλλού παρά να κάθεται σε μια καρέκλα απέναντι μου που με το ζόρι κάνω κάτι, και τα μάτια του δεν ήταν πάνω μου.

"Οπότε, δεν με θες να σε ενθαρρύνω; Μου αρέσει," είπε, κρατώντας τα μάτια του στην πόρτα δίπλα μου. Του έδωσα ένα συγχυσμένο βλέμμα. "Μου αρέσει αυτό που δεν είσαι σε άρνηση. Που πιστεύεις ότι θα ζήσεις για πάντα, χαρούμενη με αυτόν τον ψυχοπαθή δίπλα σου όλη την ώρα." Ακούμπησε την πλάτη του στην καρέκλα. "Επειδή, όλοι ξέρουμε ότι οι κακοί πάντα χάνουν. Σωστά;"