Merhabalar. Şu an bunu çoğunuz okumadan geçiceksiniz ama ben yine de yaziyim. Daha önce başka yerlerde yayınlamıştımama burada yayınladığım ilk hikaye. Umarım beğenirsiniz. :)
“Kendine iyi bak.”
“Bizi aramayı unutma.”
“Benzin deponu sık sık kontrol et.”
“Arabayı kullanırken sakın uyuya kalma.”
“Bol bol fotoğraf çek.”
“Hızlı sürme, sen hızı seversin.”
“Anı yaşamaya bak, çok da dağıtma.”
“Buharlaşıp atmosfere karışacak kadar aç kalma.”
İşte bu cümleler son zamanlarda en sık duyduğum cümlelerdi. Şu an en yoğun haliyle karşılaştığım an olarak birincilik basamağına yerleşti bile. Annem ben arabaya eşyalarımı yerleştirmeye başladığım andan beri gözyaşlarıyla boğuşuyordu. Babam ona göre daha soğukkanlıydı diyebiliriz. Aslında bana bu yolculuğa çıkmam konusunda izin verdikleri için çok şanslı sayılırdım. Kır dizini evde otur adam akıllı üniversiteni bitir de diyebilirlerdi. Bu yüzden şu an tontişlerime minnettarım ve beni gerçekten özleyecekleri için şu anki tantanaya sesimi çıkarmıyorum. Çıkarmıyorumdan kastım diğer aile üyelerinin gelmesini engellemek tabii ki de bunun içinde sayılmıyor. Hadi ama o kadar da abartmalarına izin veremezdim.
“Hadi ama moruk sen de ağlarsan ben yokken kim etrafı kollayacak?”
“Eşek kafalı bir de dalga geçiyor babasıyla!”
“Haksız mıyım tontiş?”
“Haritanı yanına aldın mı? Unutmadın değil mi? Sanki bir şey unutmuşuz gibi.”
“Tamam, bu kadarı yeter. Artık yola çıkma vakti canlarım.”
İkisine de kocaman sarıldıktan sonra sonunda arabama binebilmiştim. Annemlere son kez el salladıktan sonra yeni anılarıma doğru yola çıktım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Good Time
Teen FictionYıllardır istediği, hayali olan o yolculuğa çıkmanın delirme noktasında ona sunulacağını bilemezdi..
