Chemi's POV:
Lumipas ang mga araw at steady pa rin ung pagiging friends namn. Nagtutulungan kme sa mga assignments though ako 2nd year high school samantalang sya 4th year. Sabay kme kumakain. Kapag nahihirapan ako sa Math, tinutulungan nya ako. Hehe. ^^ Math tutor ko na rin sya at the same time. Oo, tinutukso ako ng mga kaklase ko pro nirarason ko nlang sa kanya na mga may topak ung mga kaklase ko. LOL. Pra nman hndi ako mahalata dba??? Bka, ewan nya ako. :( Bahala na kong magkaibigan kme basta kasama ko lng sya, sapat na un. Hihntayin ko nlang na sya magsasabi sken ng totoo bka ksi may gusto sya sken. Echoosss! Assuming much! XD
But... I didn't expect something painful will happen....
Hndi kme sabay umuwi ng ate ko. Mas nauna sya ksi may gagawin pa kme eh. Nang mkauwi na ako, dumiretso ako sa kwarto at may nakta akong bouquet ng mga pink roses sa ibabaw ng mesa, sa tabi ng kama ni Ate Zia.
Hnawakan no yung bulaklak at timing, lumabas si ate galing sa bathroom.
"Maganda anuh?? Bigay sken ni Dwight."
WHAT DID SHE JUST SAY?!?!?!?!?! B-B-BIGAY SA KANYA NI DWIGHT?!?!?!
"Ah-oo! M-maganda! Hehe." - at nagsmile ako pretentiously.
"Paano kya nya nalaman na pink ung paborito kong kulay ng rosas." - sabi nya habang nkatingin sa taas, prang nagdedaydream.
Nang sinabi nya un,
naalala ko ung araw na nagsimula ung pagkakaibigan namn, ung araw kung kelan tinanong nya sken kung ano ang paborito kong kulay ng rosas at ng ate ko rin.
OUCH!! Ang sket!! T________________T
"Sge ha? Baba muna ako!"
Pag-alis nya, dun na simulang tumulo ang mga luha ko.
Ang sakit sakit!! Di ko akalaing magagawa nya sken 'to! Pra bang, gnamit nya lng ako pra mkuha ung ate ko.. Ba't ganun?! BAKIT?!!!
Patuloy na lumuluha yung mga mata ko habang papalabas sa bahay.
Pra akong wala sa sarili na naglalakad sa tabi ng daan. Prang nawalan ako ng sigla. Prang gusto ko ng sumuko. Yung puso ko, prang dinurog karayom. Ewan ko ba kung mkakaya ko to. Kulang nlang magsuicide ako pro ang arte-arte ko nman pag gagawin ko un. Hndi pa nga naging kme ni Dwight, gagawin ko na yun. Ang mabaw nman ng rason. Pro masakit pa rin eh, umasa ako sa wala! Naghntay ako sa wala! Akala ko malapit na ako, akala ko maging akin sya, pro un pala, ilusyon lng lahat un.
Nakarating ako sa park at pumunta ako sa bench, ilalim sa isang puno ng akasya. Nkatunganga ako habang nkaupo at tinitingnan ung eksaktong lugar kung saan ko sya unang nakta. Sa harap ksi ng punong ito ang lugar kung saan kme nagbanggaan, kung san rin unang tumibok ang puso ko ng makta ko mukha nya pro lahat nang yun, gusto ko ng ibaon sa limot. Makakaya ko kya?
Patuloy ako sa pag-iyak nang may.....
