Meysa

Hoofdstuk 2

Alles zag ik wazig, ik keek paniekerig om me heen. Kreeg het steeds meer benauwd, ik rende en rende, waar naar toe? Echt geen idee, ik wou ik gewoon zo snel mogelijk weg. "Ik ben bij je benti" zei een lieve zachte stem. Die stem herkende ik uit duizenden, het kan niet anders ik zou die stem nooit van me leven vergeten. Al gauw gaf ik mezelf over, met betraande ogen zat ik op de grond. In een snelle reflex voelde ik de fijne warmte om me heen. "Ik heb je vast benti" zei ze met haar volle glimlach. Ik hield haar nog steviger vast en er verscheen een glimlach op mijn gezicht. "Laat mij niet meer los, ik kan het niet meer aan, alsjeblieft" zei ik paniekerig en hield haar nog steviger vast. Na snelle secondes verdween ze, alles werd weer donker en wazig.

Ik schrok wakker en keek rond in me kamer, "ze is weg en voorgoed" mompelde ik in mezelf.  Ik keek op me telefoon om te kijken hoe laat het was, 4 uur in de nacht. Shit moet morgen naar school,totaal geen zin in. Weer in mijn slaappositie probeerde ik in slaap te vallen.

"Meysa, word wakker, meysa?", langzaam deed ik me ogen open om te kijken wie het lef had om mij wakker te maken. Tuurlijk me vader, hij denkt ook echt dat ik zin heb om op te staan ofzoo. "Word wakker meysa" zei me vader nogmaals, "ja je ziet toch dat ik wakker ben" zei ik geïrriteerd. Ik stond met moeite op en deed me ochtend routine, ik had nog een half uur voordat ik in de les moest zitten. Waarom zou ik snel doen als ik toch weet dat ik te laat zou komen. Nadat ik alles had gedaan liep ik de deur uit zonder gedag te zeggen, Hij zou vast onder de douch staan.

" mevrouw, alweer te laat ga je nu maar eens melden" riep de docent naar me, lichtelijk geïrriteerd liep ik weg. Zoekend om me heen keek ik waar ik me moest melden, hah daar moet het zijn. Ik liep nonchalant daarheen en haalde een te laat briefje. " hey jij daar" zei een warme stem, het was een bekende stem dat wist ik gewoon. Ik draaide me langzaam om en keek in de ogen van de jongen van gisteren, van de de bushalte. " hey " reageerde ik iets te laat,  en keek snel weg. Ik wou snel weg lopen om naar me les te gaan, maar hij hield me tegen.  
"Je hebt me niet bericht" zei hij wat teleurstellend. " ehh ja, het spijt me ik had het nogal druk, maar als je het niet even erg vind ik moet naar me les" zei ik haastig terug. " wacht, ik loop met je mee" hij rende snel mij kant op en bracht een warme glimlach toe. " zo, waar kom je vandaan als ik vragen mag ?" Vroeg nieuwsgierig. Ik haat die vraag zo erg ik moet dan altijd weer terug denken aan toen, " ver hier vandaan" antwoordde  ik kortaf. Ik slikte een dikke brok in me keel weg en liep wat sneller. Yes daar was me klas eindelijk, " eh dit is mijn klas, bedankt voor het mee lopen" bracht ik hem toe. " eh wacht zou je me alsjeblieft willen berichten" vroeg hij zo lief en hopeloos. Ik lachte hem uit en liep de klaslokaal in, ughh wat haat ik school.