Duyduğum ayak sesi ile kafamı kaldırıp gözlerimi koridorun sonuna diktim.Tam da tahmin ettiğim gibi Dr.Rockefeller topuklarını yere çarparak oturma yerlerinin olduğu yere,yani bize doğru geliyordu.Bize doğru bakmıyordu.Gözleri etraftaydı,belki de hemşirelerde.Maskesi takılıydı fakat,o kadar süre beraber vakit geçirmiştik ki nerede görsem tanırdım.Vakit geçirmek ile ne kast ettiğim belli.Testler!Tam bir deney faresi gibi hissediyordum.Zaten..biraz garip bir yürüyüşü vardı ve en aptal kişi bile onun olduğunu anlardı.Topuklarının taşlarda çıkarttığı keskin ses kulak çınlatarak hastane sessizliğini delip geçiyordu.Karıştırılmaktan ve oynanmaktan kıvırcıklıktan çıkmış saçlarımı tekrar karıştırıp uzun süredir oturarak ısıttığım sandalyeyi nihayet terk edip ayağa kalktım.Belki de ilk kez bu kadar oturuyordum.Diğerlerine göz gezdirip tekrar Rockefeller'a baktım.Kolununda altından pembe dosyasını çıkartmıştı.Tamam herşey o pembe şeye bağlıydı.Adeta dosya ile gösteriş yapıyordu.Kendi kendime ''ah,dostum.bu hiç havalı değil.'' diye mırıldandım.Belki de okuduğu yıllar için buna biraz hakkı vardı..Sonunda bakışlarını hemşirelerden çekip adımlarını hızlandırdı.Göz flörtü bitmişti,güzel.''Evet.'' diye yanımıza geldi.Güzel bir giriş değildi.Dostum,yıllarca okudun ve yapabildiğinin en iyisi bu mu?
Herkes derin bir nefes almıştı. Ardından Zayn de ayağı kalktı.Hiçbirimiz konuşamıyorduk.Diğerleri sandalyeye çakılmış gibilerdi.Sadece başımı sallayıp burnumu çektim.Bu bile büyük bir gelişmeydi.Aşırı gerilmiştik,çenemin gerildiğini de hissediyordum. ''Anlatmak istemezdim fakat...'' Sakin ol Harry.Sakin.KLASİK CÜMLE İLE GİRİŞ YAPTI.Sakin ol.Evet evet. ''Zorundayım,mesleğim bu.'' Kolumda bir el hissettim..iki..üç..üç olmuştu. ''Fazla görülmeyen bir virüse sahipsiniz.Bulaşmaması gerekli ve...sıradan karantinalarda barınamazsınız.Evdeki gibi.İlaçlarınızı düzenli almalısınız ve..'' O dosyayı karıştırırken ben,arkamda duran Louis'nin elini bakmadan tuttum.''ve..bunların çoğu iğneden oluşuyor.8-12 saat aralıklı.Geçmiş olsun.''
Rockefeller'ın sözleri beynimde yankı yapıyordu.Eminim ki şuan ki derin sessizliği herkesin beyninde ki bu rahatsız edici ses dolduruyordu.Heyecanla kalktığım aşınmış lacivert sandalyenin üzerine yavaşça güçsüzleşmiş bedenimi bıraktım.Bundan sonra ne olacağını düşünmeye çalıştım. Sanki şu an ölmüşüm gibi düşünemiyordum.Yere dikmiş olduğum gözlerimi cesaretimi toplayabildiğim anda diğerlerine bakmak için kaldırdım.Benden farklı değillerdi.Louis ile göz göze geldiğimizde kalbimin parçalandığını hissettim.İhtiyacım olan şey onun sarılmasıydı,tanrım o saçma ilaçlar değil.Saniyeler içinde kendimi bir çift kolun arasında bulmuştum.Ardından Niall,Zayn ve Liam'ın bize sarıldığını hissettim.İlk sahneye çıkmadan önce nasıl sarıldıysak,şimdide öyleydik.Tek farklı olan şey hissedilen duygu heyecan değil,korkuydu.
Verilen ilaçlarla bir kaç ay idare edebileceğimizi düşünmem,gerilen her hücremi rahatlatmaya yetmişti.Sadece 2 günlüğüne.Bu hepimiz için büyük bir yıkımdı.Hepimiz aldığımız bir mesajla birbirimizden,ailemizden,eski sorunların devam etmesine razı olduğumuz ama asla geri dönemeyeceğimiz mutlu hayatımızdan ayrılıyorduk.Bize bahsedilen,aslında hapishane hücrelerinden bir farkı olmayan hücrelere gitmek için bir kaç saatimiz vardı.Vedaları sevmiyorum,bunu yapmak çok zor.Birbirimize deli gibi ihtiyacımız olduğunu bildiğim halde ayrılmak zorunda kalmak çok zor.
"Harry?" kolumda hissettiğim soğuk bir el beni kendine doğru çevirip sıkıca kolları arasına çekmiş,nefes alamayacağım şekilde sarıyordu.Nialler.Güven verici sıcak kucaklamasını yaptıktan sonra söyleyecek sadece bir kaç kelime bulabilmiş ve fısıldamıştı. "Hepimiz,birbirimiz için iyi olacağız.Bu eve hep beraber döneceğiz,anlaşıldı mı?" Kıpkırmızı gözlerine bir kaç saniyeliğine bakıp tekrar sarıldım.Sözleri kendimi güvende hissetmemi sağlamıştı.Hayatımıza geri döneceğimizi bir kaç dakikalığına hissetmek,güven vermez miydi zaten? Niall diğerleriyle konuşmaya giderken,kendimi Zayn'in kolları arasında bulmuştum.Hiç bir şey söyleyemiyordu,benim gibi.Kendini ağlamamak için fazlasıyla kastığı belliydi.Her zaman olduğu gibi şimdi de güçlü görünmek istiyordu. "Kendine çok dikkat et,iyi olacağız Zainny." Yanağına küçük bir öpücük bırakıp çekildim.Liam,karşımda durmuş ne hale geldiğimizi inceliyordu.Uzun bir süre sarıldık.Bu çocuklar bana gerçekten iyi geliyorlar.Son olarak Louis..aslında ona sarılmak istemiyordum.Eğer sarılırsam kendimi tutamayacağımdan çok korkuyordum.Bu şey bana vedaymış gibi geliyordu,onu sonsuza kadar kaybetmişim gibi.Bunu dayanamazdım.Kafamda dolaşan düşüncelerin başını ve sonunu yakalayamadan Louis'ye sarıldım.Konuşacak bir kelime bulamıyordum,beynimi bir oda dolası göz yaşı işgal etmişken ne konuşabilirdim ki? "Benim için iyi olacaksın." dedi ince ses tonuyla. "Seni görmeden yapamam,Lewis." Gözlerine bakmak için kendimi zorluyordum. "Sensiz hiç bir şey yapamam.Lütfen,bizim için çabala.Burada tekrar birbirimize sarılmamız için.." boğazımda oluşan düğümden dolayı konuşmak daha da güçleşiyordu. "..tekrar beraber uyuyabilmek için.Birlikte her şeyi yapmaya devam etmek için.Beni saçma virüs yüzünden bırakmayacaksın değil mi?" Göz yaşlarının arasından pembe dudakları tebessüm halini aldı. "Bırakmayacağım Haz.Zamanı geldiğinde beraber öleceğiz."
Özel grup kucaklaşmasını yaparken çoğalan göz yaşları,kime ait olduğu fark edilemeyecek kadar çoğalıyordu.Çalan zil sesiyle irkildikten sonra,içimizden ilk toparlanan kişi olarak Liam,kapıyı açmıştı.Bizi götürmek için özel doktorlar ve bir araba gelmişti.Uzun bir süre birbirimizi göremeyeceğimizi anladığımız zaman beynimden milyonuncu defa vurulmuşşa döndüm.Fazla uzatmadan beyaz ve geniş bir sağlık aracına binip götürülmeyi bekledik.Arabadan indiğimizde derin bir nefes aldım.Ciğerlerime çektiğim oksijenin beni rahatlatmasını bekliyorken öldürmeye başladığını hissettim.Etrafıma baktığımda ne kadar çok şeye sahip olduğumu fark ettim,ve her şey için fazla geç kaldığımı..
