Dilsiz

Bölüm 7

Merhabalaar!

Biliyorum yeni bölüm çook gecikti. Ama diğer hikayemin üzerine biraz daha düşmem gerekiyordu. Neyse şimdi yeni bölümle tekrar karşınızdayım!

Diğer hikayem Gece Güneşi büyük bir ilgi gördüğü için bu hikayemi kesmeyi düşünmüyor değilim. Ama bir süre daha devam etmeyi düşündüm. Lütfen oylarınızı ve yorumlarınızı eksik etmeyin.

Uzatmadan yeni bölümü sizlere sunuyoruum. :D

 Sınıfa girdiğimde gözlerim hemen Aras'ı aradı. Ortalarda görünmüyordu ne yazık ki. Sinem sırasından bana seslendi.

"Hey, Alina!" Gülümsemesine karşılık vererek yanına gittim. "Nasılsın? Seni çok özledim. Başın sağolsun."dedi. Başımı salladım. Buruk bir gülümsemeyle sırama oturdum. Ardından öğretmen sınıfa geldi. Aras hala ortalıklarda görünmüyordu.

  Tenefüs zili çalınca Sinemle beraber bahçeye çıktık. Bankta oturup çilekli rondo yerken Orkun yanımıza geldi.

"Öhöm." Başımızı Orkun'a doğru çevirdik. "Alina seninle biraz konuşalım mı? Yani ben konuşacağım sen dinleyeceksin."dedi. Gözlerimi devirdim ve ayağıya kalktım.

"Ben burada bekliyorum."dedi Sinem. Gülümsedim ve yanından ayrıldım. Orkunla kantinin arkasına gittik. 

"Şimdi sana bir iyilik yapacağım."dedi. Gözlerimi kısarak ona baktım. "Annen neden intihar etti bilmek istiyormusun?"diye sorduğunda gözlerimi irileştirdim. Aras ve ailem dışında kimse annemin intihar ettiğini bilmiyordu. Ben cevap vermeyince konuşmasına devam etti. "Nedenini bilmek istiyormusun?"dediğinde başımı evet anlamında salladım. "Güzel bende sana yardım etmek istiyorum.. Bu arada Aras konuşabildiğini söyledi."dedi. Yuh. Hemen yetiştirmiş! 

"Ah.."dedim gözlerimi devirerek. "Çok iyi." Gözleri irileşti ve çarpık bir bakış attı.

"Ses tonun çok hoşuma gitti. Biraz daha konuş lütfen."dedi gülümseyerek. Omzuna bir yumruk attım. Ardından 'sus' işareti yaptım.

"Bunu kimse bilmeyecek. " dediğimde kendimi alkışladım. İçimden tabi ki. Oldukça düzgün konuşmuştum. Keşke annemde burada olsaydı..

"Peki peki. O halde benimlesin? Annenin intihar nedenini bulmama izin veriyorsun yani?"dedi. Başımı onaylarcasına salladım. "Güzel. Akşam bize gel."diyip göz kırptı. Gitmek için arkasını döndüğünde kolundan tuttum.

"Ne?"dedim. Güldü. 

"Doğru ya ev adresimi bilmiyorsun."dedi ve tekrar güldü. Elimde ki telefonumu alıp kurcaladı. Ardından ekranı bana çevirdi. "Bu telefon numaram. İstediğin zaman mesaj atabilirsin. Çıkıştada bir yere kaybolma. Seni bize ben götürürüm."dedi çabucak. Tekrar yürümeye başladığında onu durdurdum.

"Bekle. Teyzem. Haberi yok."dedim tane tane. Güldü ve göz kırptı.

"O işi merak etme sen."

*

 Çıkış zili çaldığında çantamıda alıp bahçeye indim. Aras'ı sabah görmeme rağmen derslere girmemişti. Orkun beni arabısında bekliyordu. Hızla arabasına bindim ve kemerimi taktım.

"Selam güzellik."dedi gülümseyerek. Gözlerimi devirdim. 

"Teyzem?"dedim fısıldar gibi.

"İzin alındı."dediğinde şaşırdım. Benim bildiğim Su asla izin vermezdi. Nasıl izin aldığını sormak istedim ama kekeleyeceğimden korktum. Çünkü heyecanlanınca kekelerdim ve şuanda kesinlikle heyecanlıydım.