"Η σιωπή γύρω μου απλώνεται..το σκοτάδι παντού.
Η σκέψη μου,μαζί σου.
<<Γιατί οι άνθρωποι πληγώνουν>>;
Γιατί κλείνεσαι στον εαυτό σου μωρό μου;Ανοίξου.
Ενδιαφέρομαι για'σενα.
Η σκέψη μου ταξιδεύει.
Η σκιά σου,κάθεται δίπλα μου και μου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά.Με καθησυχάζει.
Μου λέει πως όλα θα πάνε καλά.
Έπειτα,σε νιώθω να μου ψιθυρίζεις στο αυτί..
Μέσα στο σκοτάδι.Ανατριχιάζω.
Ο πόνος δε φεύγει.
Ο πόνος απλώνεται..σε όλο μου το κορμί..σε κάθε μου φλέβα..σε κάθε μου ανάσα.
Ο πόνος παραμένει εκεί.
Νιώθω ότι με σκοτώνει,ότι με πνίγει.
Σιγά,σιγά.Επώδυνα και αθόρυβα.
Τα μάτια σου λάμπουν μέσα στο σκοτάδι.Ορκίζομαι ότι τα βλέπω.
Τα βλέπω να με κοιτάνε με εκείνο το "τοτε" βλέμμα σου.
Το χρώμα τους,διαλύουν το μονότονο μαύρο.
Χαμογελάω.Μοιάζω με τρελή.Μα δε με νοιάζει.
Είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να σε βλέπω.
Τα μάτια μου δακρύζουν χωρίς καν να το καταλαβω..
Και ξαφνικά μάτια σου χάνονται απ'το οπτικό μου πεδίο.Χάθηκαν στο μαύρο σκοτάδι.
<<Ποιον κοροιδευω>>;
Πιέζω με δύναμη το μαξιλάρι στο πρόσωπο μου,ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να σταματήσω τους ακατάπαυστους λυγμούς μου.
Ο πόνος με έχει κατακλύσει.
Για χίλιους λόγους πρέπει να ξεχάσω.
Μα αυτές οι νύχτες με τρομάζουν.
Γιατί με επισκέπτεσαι τις κρύες νύχτες;
Γιατί με κάνεις και πονάω;
Νιώθω την παρουσία σου για ακόμη μια φορά.
Ξαπλώνεις δίπλα μου.
Μου λες να ησυχάσω,πως όλα θα πάνε καλά.
Αμέσως φεύγουν κυνηγημένοι όλοι οι δαίμονες μου.
Δεν μπορώ,παρά να χαμογελάσω.
<<Σ'αγαπω>> ψιθυρίζω στο κενό,στο σκοτάδι..κατά βάθος το ξερω,αλλά η καρδιά μου το αρνείται.
<<Κι εγώ μάτια μου,πολύ.>> μου απαντάς με αυτήν την βραχνή και ταυτόχρονα τόσο ελκυστική φωνή που τόσο είχα νοσταλγήσει. Αρχίζω και με φοβάμαι.
Ένα δάκρυ κυλάει στο άκουσμα των λέξεων που ξεπρόβαλαν από το στόμα σου και επιτέθηκαν κατευθείαν στη ψυχή μου.
Οι παλμοί μου χαλαρώνουν.
Βρίσκομαι ξαπλωμένη κοιτώντας το ταβάνι.
Σε νιώθω τόσο κοντά μου.
Σε αισθάνομαι να με κοιτάς,ώσπου αποφασίζεις να κοιτάξεις κι εσύ το ταβάνι.
Δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα.
Είμαι αρκετά κουρασμένη για να κινηθώ ή να πω το ο,τιδήποτε,οπότε σιγά σιγά κλείνω τα μάτια μου και στη σκέψη σου αποκοιμαμαι γλυκά, ενώ την ίδια στιγμή σε νιώθω να με τυλίγεις με τα χέρια σου.
Η ανάσα σου,χαλαρή.Μου χαιδεύει το λαιμό μου και ανατριχιάζω.
Ο τελευταίος ήχος που θυμάμαι πριν κοιμηθώ,πριν ξεχάσω ήταν ο χτύπος της καρδιάς σου.
Τόσο ήσυχος..
Τόσο ήρεμος και σιγανός.
Προσπαθώ να αφουγκραστώ και τον δικό μου.
Πάνε με τον ίδιο ρυθμό..
Πάνε μαζί.
<<Μαζί>> σκέφτομαι..
<<Καρδιά,με καρδιά>>...
