Wings are made to fly [DUTCH LITTLE MIX & 1D FANFIC]

11. Je Te Manque

Ik vroeg de taxibestuurder om me in het centrum af te zetten. Het was tien uur en ik had over twee uur een shoot. Dat betekende dat ik nog wel even wat te drinken kon halen. Dat betekende dat ik nog wel even kon huilen. God zij dank dat de taxibestuurder geen vragen stelde. Niets is ergers dan zachtjes snikkend op de achterbank te zitten terwijl er achter het stuur een bemoeial zat die dacht dat die jou wel even kon troosten. Ik haat vreemden die je raar aankijken op straat. Normaal was ik de vreemde geweest, normaal was ik degene die raar keek. Maar nu ben ik de bekekene, want zodra ik uistapte kreeg ik een hoop starende blikken naar me toegeworpen. Ik gaf de bestuurder wat geld en snelde een winkel in. Ik gristte snel een topje van de muur en sloot me op in het pashokje. 

Het oplsuiten in een pashokje was mijn favoriete truc, het liefst in een grote winkel, zodat het niet opviel. Het pashokje was zo ongeveer het enige plekje in het centrum dat niet alleen schoon, maar ook alleen voor mij is. Ik ben er, alleen, zonder starende blikken. Het gevoel dat alleen deze twee muren, een spiegel en een deur met een poster erop, mij konden zien deed me goed. Ik huilde en huilde. Na ongeveer vijf minuten onafgebroken huilen pakte ik het topje en veegde mijn gezicht ermee af, hoe classy, dus niet. Ik pakte wat make-up uit mijn tas en begon heel rustig mezelf op te maken. Ik deed het hele proces en was afgeleid, zo afgeleid dat ik niet meer huilde. Ik begon met foundation en eindigde met een paarsige lipkleur. Ik was klaar. Ook al was het zo onnodig dat ik me opmaakte net voor een shoot. Er is daar een proffesional aanwezig, die al deze make-up er proffessioneel gaat afhalen over ongeveer een uurtje. Nou, ja, ik huilde niet meer. 

Gebroken dwaalde ik een beetje rond op zoek naar wat te drinken. Het probleem was dat ik geen flauw idee had wat ik wilde drinken. Iets warms of iets kouds? Toen het hard begon te regenen stapte ik toch maar een Starbucks binnen, maar ik kocht er niks. Ik ging eigenlijk meteen weer weg. Ik moest een volle vijftien minuten lopen naar de locatie, waar ik al een hele hoop shoots heb gedaan. Ik kon ook in een taxi springen en er binnen vier minuten zijn. Nee, ik ging lopen, ook al prikte de regen in mijn gezicht en voelde ik mijn mascara uitlopen. Toen ik echt helemaal kletsnat was, pakte ik toch een taxi. Nog tien minuten overleefde ik niet meer. 

De shoot zorgde voor een hoop afleiding. Het was zo'n shoot waarbij je echt kunst aan het maken bent, daar doe ik het voor, denk ik dan. De foto's stuur ik dan naar mijn vader, en soms naar mijn moeder, maar dat ligt aan de foto. Maar toen de shoot toch echt afgelopen was, zei ik het etentje met de crew af en ging naar huis. Eenmaal thuis schoot ik in mijn pj's en kroop ik op de bank. Ik zette Breakfast at Tiffany's op en daar zat ik dan. Tegen het einde van de film ging ik me alleen voelen. 

Het moet ook echt al een maand of twee geleden zijn dat ik een avond alleen heb doorgebracht. Als Niall of Leigh in de stad waren, zag ik ze bijna elke avond. En als zij wegwaren, was Josh er. Josh, hij gaat morgenochtend weg. En we hebben op dit moment een pauze. Maar we houden nog van elkaar, we zijn nog verliefd op elkaar. Hoe is dat over een jaar? Houd ik dan nog van hem? Hoe lang zal ik van hem houden?

Ik probeer heel hard tegen de tranen te vechten als ik moet denken aan Harry. Ik heb elke keer de neiging om hem op te bellen, want dat heb ik al zo vaak gedaan. En dat was ook de enige keuze die ik had als ik dan alleen was. Maar ik kan hem niet bellen toch? Dat is toch raar, om hem te bellen omdat Josh onze relatie op pauze heeft gezet. Maar ik moet iemand hebben om me vast te houden, om me bij elkaar te houden. Oké, ik bel hem. 

'Louise?' 

'Harry, ja, hi.' 

'Hoe gaat het?' 

'Uh, ja, het zit zo; would you mind to come over, like right now?'

' Anytime, love.'

 En hij hing op. Ik weet niet echt goed wat ik moest denken, is dit goed of is dit heel fout? Hij ging te ver, ja. Maar dat hoeft toch niet nog een keer te gebeuren. Wat gaat Josh er eigenlijk van denken, nou, hij hoeft het niet te weten. Als ik er over nadenk ben ik het, die hem opbelt. Ik ben het die bij hem wilt zijn, hij is het die ik de schuld ervan geef. Het is hem die ik overal de schuld van geef. Van dingen die ik zelf veroorzaakt heb, van dingen waar ik hem voor uitgenodigd heb. Dus als het vanavond misgaat, is het mijn schuld, Josh. 

Een kwartier later ging de bel en ik deed open. Ik zette de film nog een keer op en hij hield me vast. Ik keek aandachtig, ik zei in mijn hoofd alle zinnen die gezegd werden, ik concentreerde me diep. Maar ik huilde toch, en ik bleef huilen. Hij zat toch naast me, en hij bleef mij vasthouden. Hij bleef mij ook troosten, hij bleef mij ook lieve woordjes toefluisteren. Hij bleef ook van mij houden.

-xxx-

Ik opende mijn ogen, ik lag blijkbaar in mijn bed. Ik kan me niet meer herrineren dat ik naar bed ben gegaan. Ik draaide me om en zag een paar brede schouders naast mij liggen. Ik draaide me naar ze toe en ging langzaam met mijn handen over ze heen. De brede rug trok zich samen en verstijfde eventjes. Mijn handen dansten van de rug naar de schouders, waar ze zich aan vastklampten. Door de weerstand van de gespierde schouders kon ik mezelf naar de rug toetrekken. Ik maakte figuurtjes met mijn vingertoppen in de rug, terwijl ik nog half aan het slapen was. 

De gespierde schouders trokken  nu samen en er kwam beweging in de rug. Een gespierde bovenarm kwam onder de dekens tevoorschijn en er werd een warme hand op mijn onderrug gelegd. Op de bovenarm kwamen ook meerdere tattoos in zicht. Snel draaide ik me weer weg van de brede rug en gespierde ledematen. Door mijn plotse draai viel ik het bed uit en belandde op de houten vloer. Ik was meteen klaar wakker. Het voelde alsof het koude hout mijn lichaam bevroor. Ik maakte mezelf klein en begon te huilen. Het was Harry, niet  Josh. Godverdomme Louise. 

Ik hoorde wat bewegingen in het bed, Harry was recht op gaan zitten. Ik hoorde hem door zijn haar schudden en over zijn gezicht wrijven, met een zuchtje er achter aan. 

'Lou, sorry, het was niet mijn bedoeling om...' 

'Ik dacht dat je Josh was. Sorry, mijn fout.' En ik begon heel hard te huilen. Harry was inmiddels het bed uitgekomen en tilde me weer op het bed. Hij nam me in zijn armen en streelde mijn rug.

'Louise, baby, het was mijn schuld. Please don't cry, it breaks my heart.' 

Mijn adem kwam er in schokken uit. Onder me voelde ik zijn huid in kippenvel veranderen. Ik zag dat hij alleen in zijn boxer zat. En ik die in mijn joggingbroek en sweater zat had het nog koud. 

'H-Harry,' begon ik,' is er wat gebeurd, gister- gisteravond?' 

Hij pakte mijn bovenarmen en hield mijn gezicht voor zijn gezicht. Hij veegde met zijn handpalmen de tranen van mijn gezicht zonder mijn blik te verliezen. Hij slikte, schudde zijn hoofd, en plaatste onder elk oog een zacht kusje. 

'T-thank you.' Ik haalde mijn neus op en glimlachtte naar zijn perfecte lippen. Ik zuchtte diep, sloot mijn ogen en opende ze weer om hem recht aan te kijken. 

'Thank you, now get dressed; you're cold,' zei ik en ik pakte zijn bovenarm om me mee af te zeggen, en sprong van het bed af. Zonder om te kijken liep ik naar de keuken waar ik mij ipod pakte om Miley Cyrus' Rooting For My Baby op te zetten, mijn ochtend-liedje. Dansend pakte ik mijn cornflakes uit de koelkast. Daarnaast bakte ik een eitje voor Harry, die ik nog steeds dansend op een bordje op de bar legde. Zoals ik verwacht had stond hij in de hoek van de gang naar de keuken, waar hij me aan zat te staren. Typisch een Harry-trekje. Ik glimlachtte naar hem en kwam dansend naar hem toegelopen, sloeg mijn armen om hem heen. Hij pakte mijn heupen losjes vast en glimlachtte. 

We deden een elegant dansje, ondertussen hadden we het liedje maar op replay gezet. Als we bij het refrein waren liet hij me een rondje draaien, leunde me naar achter en kuste me zachtjes. Hij zong op een begegeven moment ook zachtjes mee. Toen het liedje voor de derde keer bijna afgelopen was leunde hij me weer naar achter, en zoende me zachtjes dit keer. 

Just hold on

In a minute it’ll be over and gone

Gone gone gone gone

I know, I know

That you go through a lot

I know, I know

That the pressure makes you’re high

See I know, I know

‘Cause you still know what you got

I know, I know