My Bestfriend's Brother

Best friends for life...

Chapter#1 Best friends for life

[Park's POV]

We are born to be with each other. We are unseperated. Bestfriends for life.. but not until yesterday.. Something horrible happened... And its my fault. It's my goddamn fault.

Kung hindi ako nagpumilit na isama si Ayens sa vacation trip na yun hindi mangyayari ang ganito. Ako lang dapat ang nasa hospital bed na ito at nasa comma situation ngayon.

"Ayens! Im so sorry. Gumising ka na please. Tumayo ka na dyan. Ako ang dapat na nandyan!" Iyak ko habang niyuyugyog yung nakahigang katawan niyang walang malay..

It's been 3months na nakaganyan lang siya. I'm scared na baka pagtumagal pa yung pakakacommatose niya dyan. Mawala lahat ng memories niya at malimutan ako okaya mas malala ay yung tuluyan na talaga siyang mawala sa akin...

I don't want that to happen. Mawala na lahat wag lang Bestfriend ko. Wala na nga akong mga magulang pati siya mawawala pa sa akin? Ano na lang matitira sa akin? Ubos na lahat ng mga mahal ko kapag nagkataon.

"Kim.. tama na... magigising din siya." Sabi ni Ian sa akin at unti unti akong inilalayo kay Ayens.

"NO! Gising siya Ian! Nagloloko lang siya! Ayaw niya lang bumangom. Pinagtitripan niya lang ako. Gusto niya lang akong makitang umiiyak! Kaya Please Ayens! This is not a good joke! Ako ang dapat na nandyan!" Paghagulgol ko na maghalong pagsigaw dahil sa sakit na nararamdaman.

"KIM! Calm down OK? She's fine! She's fine. Walang mangyayari sa kanya. Natutulog lang siya." Sabi niya.

Humagulgol na lang talaga ako ng sobra... sa araw araw na lang makalipas ang araw na yun... ganito na lang palagi.. lagi nalang akong umiiyak...

"Nasasaktan din ako sa nangyari at sa totoo gusto kitang sisihin at awayin sa nangyari sa kapatid ko. Pero hindi ko magawa yung dahil kung hindi mo niyakap yung kapatid ko mas malala yung aabutin niyang pinasala sa katawan. Kung hindi sinabi sa akin ng mga nakaligtas niyong kasamahan ang nangyari; na halos ibuwis mo na ang buhay mo para sa kapatid ko. Ikaw talaga ang sisisihin ko ngayon. Pero hindi Kim. Salamat pa rin kasi ginawa mo makakakaya mo para sa kapatid ko. Pasalamat na lang ako na hindi ka din na commatose gaya niya." Sabi niya at niyakap ako habang umaagos ang mga luha sa mata niya.

"No. Its really my fault! Kung hindi ko na lang sana siya inaya  na sumama hindi siya mapapahamak." I keep on blaming myself because of what I am feeling right now. I know they are mad at me. I know its my fault.

"Please Stop blaming yourself Kimmy. There is no one that should be blame here. Look, she insisted that She wants to go with you. She insisted just before you tell us where you want to plan a vacation. And I agreed that you should have fun. But Ian, he doesnt want you and Ayii to be out of our sight. Everyone of us has a mistake here. And everyone of us doesnt want the incident. So stop blaming... yourself here." Sabi ni Tito nakakapasok pa lamang sa room ko at niyakap ako ng mahigpit.

"Tito, Im so sorry I didnt keep my promise that I will take good care of her while we are far from home. Im really sorry." Kakaiyak ko namamaos na ako at hindi na rin ako makahinga ng maayos. Naghalo halo na lahat ng possibilities sa utak ko. Puro what if. Puro hindi dapat nangyari un. Puro ako ang may kasalanan.

"Ill leave you and Ian here. I just went to see what you were doing. Ill just look over ayii. Ian, please watch over her. Ok? Stop fighting please?" Sabi ni Tito at umalis na rin sa room ko. Nakayuko lang ako at umiiyak. Hindi ko talaga kayang matanggap e. Dapat kasi nandito siya pinagtatawanan ako kasi ang panget ko sa hospital bed na ito.

"Shhh. Stop it already please? Im also hurting.... you know?" Napatingin naman ako kay Ian na nakahawak sa kamay ko. Hindi ko nga alam kung bakit niya hinahawakan ang kamay ko e. I was thinking na baka kaya niya hinahawakan ang kamay ko ay para macomfort ako o kaya dahil nagcecare talga siya sa situasyon ko...

"I dont know... I dont know why am I hurting this way..." bulong niya habang hawak hawak pa rin kamay ko. Hindi ko alam kung ano bang hinahanap niya sa kamay ko. O kung tinitingnan niya ba kung magaspang ang kamay ko. Pero nanatili pa rin akong tahimik na umiiyak habang nakatingin sa kanya. Siya naman itong yumuko. Pinunasan niya ang luha niya gamit ang kabila niyang kamay.

"why am I hurting this way, seeing you crying like this. Dapat... dahil sa kanya lang ako umiiyak e.." sabi niya na dahilan kung bakit ako napatingin talaga sa kanya kahit panagbabagsakan ang luha ko. I was caught off guard...

"A-anong ibig mong sabihin?" Tanong ko nang mahina habang may munti paring mga hikbing tumatakas sa labi ko.

"Maybe I..., really care for you... for you two... baka... talagang kapatid na ang turing ko sayo..." sabi niya at tumingin sa akin nang makitang nakatingin pala ako ng diresto sa kanya umiwas agad siya ng tingin.

"Right... Siblings... That's what we are... Hindi man biologically pero technically dahil sa bond namin ni ayii para na rin tayong tunay na magkapatid." Sabi ko.

"Yeah. Maybe lets call this a night. Dun na ako sa sofa matutulog. Andun naman si Daddy kay ayii. At ako ang pinababantay sayo. Tulog ka na. Gisingin mo na lang ako kapag may kailangan ka" sabi niya at... lumapit siya sa akin para...

"Ung unan mo hindi nakaayos" sabi niya at inayos ang unan kong medyo mahuhulog na sa hospital bed ko. Tumayo na siya at dumiretso sa sofa na nasa loob ng room ko.

"Sige. Godnight din" sabi ko at kunwaring pumikit. Nakita ko siyang tumingin pa ulit sa akin ng huling saglit atsaka humiga papalikod sa akin.

Ano un? Bakit? Hindi ko siya maintindihan ngayon? Naapektuhan ba siya ng sobra sa nangyari sa amin ng kapatid niya? Bakit parang takot siya at sobrang nadudurog?

Ano ka ba naman kim! Malamang ganun ang nararamdaman niya kasi ung kapatid niya comatose! Yun lang un. Hangang dito ba naman sa hospital bed ganyan pa rin iniisip mo? Ung pagmamahal mo pa rin para sa kanya kesa sa kaligtasan ng bestfriend mo iniisip mo? Get real!

Umiling ako sa naisip ko. I think I just need to rest. Pagod at Trauma lang toh.

----

[Ian's POV]

Habang nakaharap sa sofa iniisip ko kung bakit nga ba. Bakit nga ba ganito nararamdaman ko?

Tama pa ba toh? Bakit parang mas nag aalala pa ako sa koreanang un kesa sa kapatid ko?

"Argh" mahinang sambit ko habang ginugulo buhok ko. 4hours na mula nung sabihan ko siyang matulog na kaya alam kong di na niya ako makikita. Gusto kong magpahangin. Gusto kong malinawan. Babalik ako.

Tumayo na ako at inayos ang suot ko na nagusot dahil sa kakaikot sa sofa. Di din naman ako makatulog dahil sa pag aalala.

"Babalik ako. Bibili lang ako sa labas." Lumapit ako sa kanya at yumuko...

Kahit nagdadalawang isip... hinalikan ko siya sa noo. Matagal na halik na nagsasabing babalik ako at hindi siya pababayaan.

"Nababaliw na ako sayo koreana!" Mahinang sabi ko bago isara ang pinto.

-----------------

[A/N: a very long waiting. Sorry. Super Author's Block😭]