"Hani hep büyüktü hayaller . Bazı çocukların o elbise hayali gibi . Ama benim hayalim başka idi. Bir ailemin yanında olmak. Ama o hayalim bir elbise gibi alınacak birşey değil. Ama bazı çocuklar var ki hep o istediğim yerine gelsin . Acaba benim hayalim yerine getirilir mi? Bir kız gördüm. Benle aynı yaşta. Ama onun 1 elinden annesi 1 elinden de babasi tutuyordu . Ne kadar güzel. Benim bir elimden babaannem bir elimden dedem tutuyordu. Annemle babamı kaybettim . Bali onları kaybetmeyeyim diye Allah'a yalvarıyorum . Her gece ağlıyorum yatarken. Benim hiç arkadaşım da yok . Beni merak eden de yok aslında. Akşam eve gitmeden önce dedemi aradım. Dede beni olduğum yerden alsan da annemle babamın mezarlığına gitsek dedim . Dedem Hayır geç oldu dedi . Çok uzakta mi dedim hayır dedi. Telefonu hemen yüzüne kapattım. Ve olduğum yerden hemen hızlıca koşarak annemle babamın yanına gittim . Çok zaman oldu ama olsun dedim . Nihayet buldum. Ve onların yanında içimi döktüm. Acaba bana kızarlar mi . Ama olsun zaten beni merak etmiyorlar anne ve baba. Siz olsaydınız ah keşke de elimden tutsaydıniz. Biliyor musunuz anne ve baba benim burada olduğumu kimse bilmiyor. Çünkü onlara buraya gelmek için izin alamadım. Neyse ben gidiyorum. Keşke yanınızda olabilsem ama olmuyor işte."
Kız bu cümlelerinden sonra yola koyulur ve eve giderken ona araba çarpar. Ve kız hayallerine işte o zaman kavuşur. İşte artık kızda anne ve babasının yanında olur .
